Kurator: Krzysztof Jurecki

29.07 – 28.08. 2011

Andrzej Różycki, twórca otwarty na wiele różnych postaw, eksperymentujący od początku lat 60. do chwili obecnej z tworzywem fotograficznym i uprawiający „plastyczną przygodę” jest obecnie jednym z najwybitniejszych fotografików polskich.  Jego twórczość jest tak bardzo wartościowa ze względu na fakt przekraczania granic fotograficznego medium oraz  wykraczania poza doświadczenie wynikające z prostej obserwacji rzeczywistości.

Początki działalności artystycznej Andrzeja Różyckiego związane są z Toruniem. Na tutejszym Wydziale Sztuk Pięknych UMK studiował w latach 60. konserwację zabytków i muzealnictwo. Tutaj od 1964 r. współtworzył grupę fotograficzną ZERO 61. Później studiował na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi (1969-1975), gdzie następnie był wykładowcą. Od 1970 do 1977 należał do Warsztatu Formy Filmowej, działającego w szkole filmowej w Łodzi. Od lat 60. do końca 90. związany był z łódzkim środowiskiem progresywno-awangardowym. W latach 80. jego twórczość ewoluowała w stronę sacrum, poruszała wątki antropologiczne, odwoływała się do sztuki i duchowości ludowej. Różycki stał się miłośnikiem, znawcą i zbieraczem ostatnich dokonań polskiej sztuki ludowej z zakresu malarstwa, rzeźby i ceramiki, gromadząc znaczącą – w skali ogólnopolskiej – kolekcję. W końcu lat 80. i w 90. zainteresowany był przede wszystkim filmem. Zrealizował kilkadziesiąt filmów dokumentalnych o sztuce, wielokrotnie nagradzanych na międzynarodowych i polskich festiwalach. Zainteresowania sztuką ludową, jej innymi wzorami kulturowymi i jej bytem w świecie wiecznych idei przyczyniły się do powstania oryginalnej twórczości w zakresie dokumentu filmowego, który z pewnością miał wpływ na fotograficzną twórczość Różyckiego. Na początku lat 90. w wyniku tęsknoty za sacrum oraz fascynacją ludowością przeszedł do twórczości jeszcze bardziej religijnej. Różycki wykonał przełomowe dla siebie fotografie utożsamiając się z figurą Chrystusa (Natury frasobliwe) i Matki Boskiej Częstochowskiej (Koszulki Panny Marii), pokazując w nich możliwości konstytuowania się sacrum w życiu swoim i każdego człowieka. Artysta uprawia do dziś tzw. „estetykę błędu”, m.in. rozdzierając zdjęcia, tonując i malując je farbami, tworząc unikatowe obrazy o formule kolażu i fotomontażu. Łamanie reguł zwykłej fotografii, poszukiwania konceptualne, zacieranie granic pomiędzy fotografią a performance służą Andrzejowi Różyckiemu do przedstawiania nie tylko nasyconej znaczeniami rzeczywistości, ale także docierania do świata niewidzialnego. Jego prace odwołują się do licznych symboli i archetypów, sfery sacrum. Andrzej Różycki porusza się w sferze duchowości oraz bardzo osobiście interpretowanej rzeczywistości.