Obszar zainteresowań twórczych Katarzyny Hołdy obejmuje tematy związane z religią, symboliką archetypów, ikonografią kultury masowej w kontekście feministycznym. W przestrzeni górnej sali Wozowni Hołda stworzyła instalację, na którą złożyły się m.in. specjalnie na tę wystawę wykonane w odpowiedniej konwencji lalki, będące od wieków „symbolem życia duchowego, wewnętrznych stanów i pragnień”. Artystka nawiązuje w swoich pracach do najstarszych lalek, interesuje ją kobiecość, kobieca seksualność w kontekście religijnym (chodzi o religie pogańskie).

Katarzyna Hołda, artystka wizualna, autorka tekstów o sztuce i kulturze, twórczyni Latających Warsztatów Rękodzieła w Lublinie. Ukończyła Wychowanie Plastyczne na UMCS w Lublinie (dyplom z rzeźby).

„Fałszywe wspomnienia to projekt badający i ilustrujący pamięć człowieka poprzez pryzmat jego lęków, niepokojów i snów. Autorka odnosząc się do rzeczywistości, własnych fascynacji, marzeń i wspomnień konstruuje tajemniczy świat, który wciąga oglądającego w teatr iluzji. Prezentowane prace stanowią notacje działań destruktywnej siły pamięci i niezwykłej mocy wyobraźni. (…) Istotnym aspektem projektu jest wykorzystanie natury jako elementu współtworzącego dzieło.” (Autorka)

Ewa Doroszenko obroniła dyplom z malarstwa oraz aneks z fotografii na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. W 2012 ukończyła studia doktoranckie w tejże uczelni.

„W 2011 roku na terenie otaczającym nieczynną czarnobylską elektrownię atomową miała miejsce seria niewyjaśnionych zdarzeń. Wśród nielicznych mieszkańców regionu krążą pogłoski, że od jakiegoś czasu przeprowadzano tam ściśle tajne eksperymenty, które wymknęły się spod kontroli. Wojsko zabezpieczyło teren w promieniu dziesiątków kilometrów, tworząc zamkniętą i doskonale strzeżoną Strefę. (…) Kilka miesięcy później na terenie Strefy zanotowano występowanie niewyjaśnionych anomalii oraz towarzyszących im artefaktów – tajemniczych obiektów, powstałych na skutek mutacji form organicznych. Podobno posiadają one wyjątkowe właściwości. Od tej pory w tamtejsze okolice zaczęły napływać grupy śmiałków, pragnących za wszelką cenę zbadać Strefę i dowiedzieć się, jakie tajemnice skrywa.” (Autor)

Jacek Doroszenko, absolwent ASP w Krakowie (dyplom 2007). Artysta nowych mediów, muzyk, projektant graficzny. Wspólnie z Ewą Doroszenko prowadzi pracownię graficzną Hemel.

Laboratorium sztuki 2013. Nie(po)rozumienie / kuratorka: Maria Niemyjska

Czwarta wystawa w cyklu Nie(po)rozumienie dotyka problemu relacji pomiędzy destrukcją i kreacją. W swoich pracach inicjuje przeobrażenia materii, traktując proces jako główne tworzywo sztuki.

kuratorka: Małgorzata Jankowska

„Początek projektu wyznaczyło przypadkowe odkrycie, jakiego artysta dokonał

w domu przy ulicy Batorego 9 w Słupsku (Am Kӓlberborn 9 w Stolp). Stare buty, ukryte pod schodami, stały się impulsem do poszukiwania historii niemieckich mieszkańców Stolp. Kolekcjonując fragmenty i resztki, przypadkowe fakty i szczątki obrazów z przeszłości (nie wszystkie są związane ze Słupskiem i okresem II wojny światowej) artysta buduje ‘królestwo ludzi-opowieści’, w którym każda z przywołanych osób, dzięki artyście-narratorowi inicjuje całkiem możliwe, lecz niepotwierdzone historycznie wątki, które w zaskakujący czasami sposób splatają się ze sobą. Bohaterowie krótkich historii zapewne nigdy się nie spotkali, prawdopodobnie większość z nich popierała Hitlera, a po wojnie wszyscy wyjechali z miasta. Pozostałe części historii, w wersji jaką opowiada Franczak, nigdy nie miały miejsca. (…)

Układ książki odpowiada układowi wystawy. Artysta powtarza sposób zestawiania ze sobą poszczególnych elementów: tekstu i materiału wizualnego oraz metodę konstruującą przepływ narracji scalającej lub rozbijającej jej fragmenty. Podobnie jak tekst, wystawa rozpoczyna się od impulsu biograficznego, wypełniając przestrzeń galerii czytanymi fragmentami życiorysów. Materiał wizualny z kolei prowadzi nas przez fantazmatyczne wydarzenia zbudowane na zasadzie niewielkich kolekcji złożonych z fotografii, collage’s i przedmiotów.”  (fragmenty z tekstu Małgorzaty Jankowskiej)

Ludomir Franczak, artysta plastyk, performer poruszający się w obszarze multimediów, malarstwa, grafiki, instalacji, designu, teatru. Absolwent WSP UMK w Toruniu. Swoje projekty prezentuje w galeriach, muzeach, przestrzeni publicznej i teatralnej w Polsce i za granicą. Zajmuje się problemem pamięci i tożsamości. Za pomocą działań intermedialnych buduje złożone projekty wykorzystując zarówno sztuki wizualne, jak historię i literaturę.

Kurator: Krzysztof Jurecki

Wystawa przygotowana przez Krzysztofa Jureckiego ma przede wszystkim unaocznić interesujący problem, który należy do kategorii powidoku oraz techniki i estetyki montażu. Interesujące dla kuratora jest również to, że dwóch artystów w tym samym czasie w Polsce niezależnie od siebie wykonywało bardzo zbliżone pod względem formalnym prace. Dlaczego? Odpowiedzi należy szukać w tekście do katalogu, w którym Jurecki zastanawia się także nad tym problemem artystyczno-psychologicznym.

Leszek Żurek już w cyklu Moje ogrody (2004) wykorzystywał nakładanie negatywów o symbolicznym znaczeniu odwołującym się do atmosfery dzieciństwa. W Po-widokach (2011), z jednej strony, świadomie sięga do koncepcji Władysława Strzemińskiego, ale z drugiej jest przede wszystkim przedstawieniem miejsc ważnych, a nawet archetypowych naznaczonych melancholijnym znamieniem i przemijalnością. (…) Koncepcja powidoku ma duże możliwości rozwoju w fotografii, o czym zaświadczają prace Żurka, Sobieraja czy pokazywane kilka lat wcześniej w Galerii Wozownia prace Grzegorza Zygiera.

W bardzo podobnej koncepcji uzyskał poetyckie fotografie Tomasz Sobieraj. Jego cykl Obiekty banalne (2011) nie ma określonego początku, nie ma też rozwijającej się narracji i spektakularnego zakończenia. Każda praca, oparta na wielokrotnej ekspozycji materiału negatywowego, jest poszukiwaniem symbolicznym, które z chaosu przypadku ma wydobywać czy podnieść do miana wartości tytułowe „obiekty banalne”. Jest to trochę metoda podobna do tej, jaką stosował Marcel Duchamp, ale użyta w zupełnie inny sposób i w innym celu – pokazania, że potencjalnie wszystko godne jest poezji / fotografii i od mocy twórczej zależeć będzie czy to się powiedzie, czy nie. Jest to również opowieść melancholijna, a nawet katastroficzna, korespondująca z filozoficznymi poglądami Witkacego.

Ekspozycja będzie też refleksją na temat przekroczenia granic konwencjonalnej fotografii, na rzecz poszukiwania jej alternatywnych wobec obrazu cyfrowego rozwiązań i przede wszystkim odnalezienia jej poetyckiej wyobraźni, która w przypadku Sobieraja i Żurka jest najważniejsza. (informacje z tekstu kuratora)

Wystawa prac Rafała Boettnera-Łubowskiego będzie prezentować aranżacje przestrzenne, wykorzystujące zarówno tradycyjne rozwiązania rzeźbiarskie (odlewy z brązu i gipsu, nawiązujące do klasycznych w rodowodzie przedstawień antycznych), jak i niekonwencjonalne środki artystyczne, takie jak: adaptacja rzeczywistych przedmiotów, cyfrowa projekcja obrazu, czy wielkoformatowe „zapisy” fotograficzne. Tytuł wystawy odnosi się do praktyki stosowanej przez artystę, który w ramach swych wypowiedzi wizualnych stawia pytania, które zapraszać mają odbiorców do rozważań na temat współczesnej kultury i sztuki, ale jednocześnie uniemożliwiają formułowanie klasycznie klarownych i jednoznacznych odpowiedzi.

W dwóch kameralnych przestrzeniach Wozowni (w Szatni i w Archiwum) zaprezentowane zostaną prace Boettnera-Łubowskiego: „Pytania bez odpowiedzi” (2012), „Hommage à l’objet (?) ou Hommage à Man Ray (?)” (2007-2012) oraz „Cytacje III/2010: Hommage à Giulio Paolini?” (2010).

Rafał Boettner–Łubowski, artysta sztuk wizualnych. Zajmuje się również działalnością z dziedziny krytyki i promocji sztuki. Studia w latach 1994-2000 w ASP w Poznaniu. Tworzy instalacje, obiekty i aranżacje przestrzenne o charakterze refleksyjnych wypowiedzi wizualnych. W swojej sztuce odnosi się także do wybranych możliwości technik cyfrowych. Jest również autorem prac z dziedziny grafiki, rysunku i malarstwa. Bardzo często inspiracją dla jego wypowiedzi twórczych jest szeroko rozumiana tradycja artystyczna: antyczna, nowożytna i XIX-wieczna, z którą artysta koresponduje, ale i w rozmaity sposób polemizuje.

kurator: Teresa Dudzińska

Triennale Małych Form Malarskich jest cykliczną ogólnopolską imprezą „Wozowni”, prezentującą poszukiwania i osiągnięcia w dziedzinie kameralnej twórczości malarskiej we wszystkich współczesnych kierunkach twórczych. Znak graficzny imprezy (projekt artysty Wiesława Szamockiego) to dwie dłonie ułożone w symbolicznym geście ograniczającym format obrazu, wskazującym jednocześnie na bardziej osobisty, prywatny charakter wypowiedzi malarskiej. Triennale Małych Form Malarskich ma charakter konkursowy i jest skierowane do profesjonalnych artystów plastyków, a także do dyplomantów wyższych uczelni plastycznych. Formuła imprezy jest otwarta, co daje okazję do szerokiej konfrontacji twórczości plastyków, którzy uprawiają ten rodzaj malarstwa. Organizatorzy pozostawiają artystom pełną swobodę w wyborze techniki, tematu, stylistyki. Jedyne ograniczenie stanowią wymiary prac i to właśnie decyduje o specyfice i atrakcyjności toruńskiego triennale – format pracy nie może przekraczać 600 cm2.

Obradujące w maju jury 9 TMFM – w składzie: Teresa Dudzińska / kurator 9 TMFM, dr Łukasz Kiepuszewski / historyk, krytyk sztuki, prof. Piotr Klugowski / artysta malarz, dr hab. Sławomir Toman / artysta malarz – spośród 790 prac 294 uczestników etapu konkursowego zakwalifikowało do wystawy 214 prac 119 artystów oraz przyznało nagrody regulaminowe i fundowane. Rozdanie nagród laureatom 9 TMFM będzie miało miejsce podczas uroczystego wernisażu wystawy 23 sierpnia. Tradycyjnie już, na wystawie swoje prace malarskie w mniejszym formacie zaprezentują także jurorzy 9 TMFM.

kurator: Krzysztof Białowicz

Pokaz w przestrzeni galeryjnej Szatni zapowiada większą październikową wystawę znanej toruńskiej artystki Iwony Liegmann, na której autorka planuje zaprezentować instalację Krasnale z wykorzystaniem obiektów – muchomorów, zrobionych (może przy współpracy z widzami? działania z publicznością są przewidziane) w trakcie mini-wystawy.

Iwona Liegmann jest absolwentką Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, dyplom z malarstwa w pracowni prof. Zygmunta Kotlarczyka w 1993. W latach 1995/96 odbyła studia podyplomowe w Gray’s School of Art w Aberdeen w Szkocji. Ważniejsze wystawy indywidualne miała w toruńskiej Wozowni w 2004 i 2006; Essen /Galeria Bredeney 2005; w Warszawie /Galeria Krytyków Pokaz 2006, Fabryka Trzciny 2009; Miami, USA 2009; w Bydgoszczy / Galeria Miejska BWA 2013. Została jedynym polskim artystą, wybranym w 2007 roku na Festiwal Hanzeatycki w Lippstadt /Niemcy.

Justyna Gruszczyk obroniła dyplom u prof. Krzysztofa Pituły w Zakładzie Malarstwa WSP UMK w Toruniu w 2007 roku. Zajmuje się szkłem artystycznym, zapachem, działaniami w przestrzeniach zamkniętych i otwartych. Od 2007 roku realizuje „sztukę bez dzieła sztuki” – działania artystyczne opierające się na „infekowaniu” przestrzeni dźwiękiem czy zapachem. Zdaniem autorki „Imperium snu” to właściwie projekt o miastach i o tym, jak je podświadomie odbieramy, jak o nich śnimy. Dla każdego miasta jest przygotowywana osobna odsłona, artystka próbuje wprowadzić w przestrzeń wyjątkowy, jednostkowy ‘zapach miasta’, który ma działać na zasadzie identyfikatora.

Justyna Gruszczyk od kilku lat zajmuje się rozwijaniem perspektywy artystycznego wykorzystania zapachu oraz węchu. Na gruncie rodzimej sztuki jest niewątpliwie prekursorką tej koncepcji. Wrażliwość ludzi na zapach, w odróżnieniu od bodźców wizualnych, pozostaje nierozpoznana i niezdefiniowana przez krytykę. (…) Artystka tworzy instalacje w przestrzeniach (…), które niemal zupełnie pozbawia walorów wizualnych. Uznaje wzrok (zmysł ukształtowany przez ikonosferę i zalew produktów, których wizualność jest równie ważna, co funkcja) za pewnego rodzaju przeszkodę na drodze do pełnej refleksji.” (Krzysztof Siatka)

Sierpniowe warsztaty powiązane będą z wystawą Tomasz Sobieraj, Leszek Żurek. Powidoki i Obiekty banalne. Wystawa składająca się z kilkudziesięciu czarno-białych fotografii, wykonanych w technice podwójnej lub kilkukrotnej ekspozycji, ma unaocznić interesujący problem, który należy do kategorii powidoku oraz techniki i estetyki montażu.

W programie przewidziane są zasady kompozycji kadru zdjęciowego, techniki fotograficzne oraz podstawy obsługi programów do obróbki zdjęć. W trakcie warsztatów młodzież dowie się wszystkiego, co czyni zdjęcie dobrym i ciekawym dla odbiorcy. Zajęcia mają na celu pełniejsze i świadome korzystanie z możliwości fotografii (należy przynieść własny aparat fotograficzny).

Zmiana godzin otwarcia sal wystawowych Wozowni

od 18 maja do końca września:

poniedziałek – nieczynne

wtorek – 12 – 20 – wstęp wolny

środa/czwartek/piątek  – 11 – 18

sobota – 12 -18

niedziela – 12 – 18 – wstęp wolny