Kurator: Mirosław Pawłowski

„Kolor w grafice” jest najstarszą i jedyną międzynarodową cykliczną imprezą plastyczną Torunia, organizowaną przez toruńską Galerię od początku lat 80. Jest imprezą samodzielną i niezależną, chociaż włączoną w program festiwalu międzynarodowej grafiki, który co trzy lata odbywa się w Polsce i obejmuje szereg wydarzeń artystycznych koordynowanych przez Stowarzyszenie Międzynarodowe Triennale Grafiki w Krakowie. Toruńskie wystawy grafiki warsztatowej zawsze były na najwyższym poziomie, czemu sprzyja zamknięta formuła toruńskiego triennale i starannie dobierani przez organizatorów artyści z całego świata zapraszani imiennie. Na wystawie tegorocznej edycji MTG swoje prace prezentuje 57 twórców z wielu krajów Europy oraz z Kanady, USA, Argentyny, Japonii, Bangladeszu, Izraela.

Sebastian Dudzik o wystawie 7 MTG/ fragment z tekstu do katalogu:

„W tym roku mija równe trzydzieści lat od wcielenia w życie pomysłu by toruńską prezentację współczesnej grafiki artystycznej podporządkować problematyce obecnego w niej koloru. Wybór ten nie był przypadkowy, nawiązywał bowiem do niezwykle żywej wówczas dyskusji o specyfice języka graficznego medium. Uwarunkowany warsztatem kolor był w niej jedną z głównych wartości znaczących jego odmienność od malarstwa czy też rysunku. Z dzisiejszej perspektywy trafność wyboru tematyki zorganizowanej w 1982 roku krajowej wystawy nie budzi żadnych wątpliwości. Potwierdzeniem tego są choćby kolejne jej edycje oraz stały wzrost znaczenia w środowisku grafików i krytyków, który w 1994 roku spowodował przekształcenie imprezy w Międzynarodowe Triennale Grafiki „Kolor w Grafice”.  Czasy się jednak zmieniają, w ciągu ostatnich lat zmieniła się też perspektywa widzenia graficznego medium./…/ Obecna, siódma już edycja toruńskiej międzynarodowej imprezy stara się właśnie sprostać nowym realiom. Dedykowanie jej w całości grafice cyfrowej przesuwa spektrum zainteresowania na asymilację w obszarze graficznego medium najnowszych technologii kodowania i obróbki obrazu. Co istotne, proste ograniczenie wyboru pozwoliło uwypuklić problemy nurtujące obecnie grafikę, a zderzenie cyfry z kolorem pozwoliło spojrzeć z nieco innej perspektywy na relacje między tradycyjnymi formami technik graficznych i digitalnymi kreacjami.  Odświeżona w ten sposób formuła paradoksalnie pokazuje, że kolor w sztuce graficznej nadal ma znaczenie strategiczne, choć już nie tak eksponowane. Pod tym względem aktualna edycja zyskuje rangę wyjątkową. Stanowi swoiste podsumowanie trzydziestolecia zmian, jakie przeobraziły gruntownie medium. /…/ Warto zaznaczyć, że ograniczenie w obecnej edycji wyboru do digitalnych kreacji nie należy odczytywać jako próby pokazania ich odrębności, lecz jako zabieg umożliwiający analizę ich funkcjonowania i zakorzenienia w medium. Zaskakującym dowodem na to, że mamy dziś do czynienia z etapem daleko posuniętej asymilacji jest coraz bardziej zdecydowane odejście w „cyfrze” od powierzchownego naśladowania „efektów” charakterystycznych dla technik klasycznych i coraz częstsze przejmowanie strategii i zadań, jakimi obarczone są zarówno poszczególne etapy procesu twórczego, jak i elementy budujące wizualny przekaz. Do takich wartości zaliczyć należy choćby status koloru w grafice. Nieograniczone możliwości kreowania, modulowania i transformacji barw w technologiach cyfrowych wcale nie zdominowały na stałe formy ani struktury kompozycyjnej.  Obserwujemy właściwie proces odwrotny. Kolor kreowany jest tu najczęściej bardzo oszczędnie, z rozmysłem a cyfrowa paleta coraz częściej podporządkowana zostaje w pełni zadaniom, jakie kolor spełniał i spełnia nadal w tradycyjnie pojmowanej grafice. Jego symboliczną bądź też znaczeniową stygmatyzację doskonale zaobserwować można w wielu z nadesłanych na triennale pracach.”

Kuratorka: Małgorzata Jankowska

„Wszechzmysłowość, której coraz więcej jest w pracach Izabelli Gustowskiej, nie od razu daje się zauważyć. Przykrywa ją mocna, choć w istocie efemeryczna, „technologiczna” forma nie pozwalająca odbiorcy wydostać się z hipnotyzującego ekranu-obrazu, na którym i w którym toczy się opowieść. Paradoksalnie jednak okazuje się, że ani on, ani forma nie są najważniejszym instrumentem tej opowieści. Jest nim zmysłowość, rozpisana na poszczególne media i techniki i jednocześnie stopiona w multimedialną całość. (…) Umieszczenie widza wewnątrz opowieści charakteryzuje twórczość Gustowskiej od samego początku. Wśród wielu motywów służących temu celowi, szczególne miejsce zajmuje ludzkie ciało, które spełniało role medium opowieści, było jej materią. (…) Dla swoich obserwacji szukała sugestywnych środków wyrazu: wychodząc z mimetycznego waloru fotografii, ingerowała w jej fakturę, kolor i kompozycję tak w wielkoformatowych pracach na papierze, jak i „miękkich reliefach” na płótnie powstających w jej autorskiej technice z pogranicza malarstwa, rzeźby i fotografii. (…) W późniejszych projektach ciała nie są już źródłem opowieści, jej medium. Stały się medium obrazów. Na ich rzecz działa kompozycyjna zasada cytatu i parafrazy, a właściwie autocytatu i autoparafrazy: powoływania się na użyte wcześniej elementy i motywy, a nawet przenoszenia fragmentów jednych prac do drugich. (…) Artystka częściej wybierała wideo i tak ważny dla niej performance, znając wagę, jaką dla opowieści ma ekspresja dźwiękowa i ruchowa. Dźwięk i ruch posłużyły jej do tworzenia nakładających się linii narracji, spełniały funkcję wiążącą w rozbudowanej, czasem wieloprzestrzennej strukturze monumentalnych wideo instalacji.”

(wybrane fragmenty z tekstu Ewy Hornowskiej „W parafrazach obrazów”, 2007)

Multimedialna wystawa przygotowana przez Izabellę Gustowską specjalnie dla „Wozowni” obejmuje dwa projekty, jeden nowy, który będzie miał premierę w Wozowni, drugi, będący kompilacją, przetworzeniem projektów już wcześniej prezentowanych w innych miejscach, które łączy stworzona przez samą artystkę postać młodej artystki Antoniny de Lodi (włoskie nazwisko babci Gustowskiej) i to właśnie epizody z jej życia złożą się na wielowątkową opowieść/ wirtualny spektakl / media story w przestrzeniach „Wozowni”.

Izabella Gustowska uzyskała dyplom w poznańskiej PWSSP (dziś Uniwersytet Artystyczny), od 1991 posiada tytuł profesora zwyczajnego, prowadzi Pracownię Działań Performatywnych i Multimedialnych na Wydziale Komunikacji Multimedialnej UA oraz uczy na kierunku Grafika  w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa. Uważana za jedną z najciekawszych polskich artystek posługujących się techniką wideo. Realizuje prace w obszarze rożnych mediów, pracuje cyklami, kolejno: Względne cechy podobieństwa, Sny, Płynąc, Śpiewające pokoje, Namiętności i inne przypadki, Life is a Story, SHE-Media Story, Struny Czasu. W latach 1979-1992 prowadziła Galerię ON w Poznaniu. Gustowska prezentowała swoje prace na wielu wystawach i prestiżowych wydarzeniach, takich jak: Biennale Sztuki w Wenecji /dwukrotnie i Biennale w São Paulo. Jej prace znajdują się między innymi w kolekcjach Contemporary Graphics Collection w Edmonton, Graphische Sammlung Albertina – Museum Moderner Kunst Stiftung Ludwig w Wiedniu, Victoria and Albert Museum w Londynie, Zachęty Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie. Jako kuratorka przygotowała wiele wystaw i wydarzeń artystycznych.

Anna Kutera jest absolwentką Wydziału Malarstwa, Grafiki i Rzeźby PWSSP we Wrocławiu (obecnie ASP), dyplom w 1977 roku). Zajmuje się sztuką multimedialną (film, wideo, fotografia, malarstwo, instalacja i sztuka performance). W latach 1975-85 razem z Romualdem Kuterą, Lechem Mrożkiem i Piotrem Olszańskim prowadziła we Wrocławiu Galerię Sztuki Najnowszej. Wspólnie z Janem Świdzińskim organizowała w latach 1975-80 międzynarodowy ruch sztuki kontekstualnej, skupiony na badaniu kontekstu realizacji artystycznych, która rozszerzała pojęcia i schematy dominującego wówczas konceptualizmu. W roku 2010 zainicjowała nowy cykl „Papierowa miłość”, na który składają się: fotografie, filmy, instalacje prowokujące do analizy naszego stosunku do mass mediów.

„Magia zabiegu artystycznego – mówi Anna Kutera – dała mi narzędzia do manipulacji pojęciami Czasu i Piękna, by mogły one funkcjonować zatrzymane i zmodyfikowane przestrzenią sztuki, w której teraz istnieją.” W tekście do katalogu wystawy pisze: „Cykl tych prac to pretekst do uruchomienia dialogu społecznego o wpływie mass mediów na nasze życie, ale również dialogu z producentami mass mediów na temat etyki zawodowej. Wprowadzam pojęcie POST do oznaczenia nowej rzeczywistości, która wykreowałam na bazie rzeczywistości potocznej – pierwotnej materii.”

W swoim najnowszym projekcie pt. „POST Gazetowa Miłość” Anna Kutera sięgnęła do mass mediów, a przede wszystkim do kolorowych magazynów, czyniąc z nich materiał dla sztuki. (…)Skojarzenia ze strategią pop-artu są w tym przypadku uzasadnione, jednak w „POST Gazetowej Miłości” wyraźniej pobrzmiewają echa sztuki konceptualnej i kontekstualnej, co wynika z artystycznych korzeni artystki. (…) Kutera, wykorzystując mass media jako tworzywo, wyswabadza się z narzuconych przez nie norm i kreuje własną, autonomiczną przestrzeń artystyczną, nie pozbawioną ani poczucia humoru i dystansu, ani poważnej refleksji. Artystka nie po raz pierwszy wykraczając formą i treścią swoich prac poza stereotyp sztuki, plasuje się na czołowej pozycji sztuki kontekstualnej i krytycznej. (Karolina Jabłońska)

Ta kameralna prezentacja w małej przestrzeni „Wozowni” zapowiada większą wystawę Karoliny Komasy, która będzie eksponowana w styczniu na dolnej sali galerii (wernisaż 11.01.2013).

„Codzienność widziana z innej perspektywy może otworzyć w nas przestrzeń wolności, która będąc niezbędną, nie jest jednocześnie oczywista. Przestrzeń tę trzeba nieustannie wypracowywać tak, by stała się podstawowym elementem towarzyszącym naszym codziennym działaniom” (K. Komasa).

Karolina Komasa studiowała w latach 1991-98 na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu na kierunku Rzeźba – dyplom z rzeźby u prof. Danuty Mączak i z malarstwa w architekturze u prof. Jana Gawrona. W roku 2000 i 2009 otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, pracuje jako adiunkt na Wydziale Rzeźby poznańskiego Uniwersytetu Artystycznego. Zajmuje się rzeźbą, obiektem, instalacją.

Laboratorium Sztuki 2012. Wielkie mi rzeczy!

Kuratorka: Maria Niemyjska

Lubelski artysta w ramach cyklu Wielkie mi rzeczy! zaprezentuje cykl obiektów Peryferie, powstający od 2008 roku. Składa się on z szeregu niewielkich, precyzyjnie wykonanych miniaturowych makiet przedstawiających zniszczone, porzucone budynki i fragmenty zdegradowanego krajobrazu. W przemyślany sposób oderwane od swojego pierwotnego kontekstu i unurzane w zastygłej farbie tworzą tajemnicze rzeczywistości, zawieszone pomiędzy różnymi trybami kreacji realności.

Kamil Stańczak uzyskał dyplom na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie (2004). Pracuje na macierzystej uczelni jako asystent w Zakładzie Malarstwa i Rysunku. Maluje, tworzy obiekty i instalacje. Mieszka i pracuje w Lublinie.

Zajęcia warsztatowe dla dzieci i młodzieży – po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym (kontakt: Kamila Krzanik-Dworanowska, Maria Niemyjska, Kazimierz Napiórkowski)

W październiku zostanie ogłoszony konkurs ogólnopolskiej imprezy 9.Triennale Małych Form Malarskich /Toruń 2013 (kurator: Teresa Dudzińska) – regulamin i karta zgłoszenia do pobrania będzie także na stronie internetowej „Wozowni”: www.wozownia.pl