Wystawa Kamy Sokolnickiej otwiera nowy cykl wystaw w małej przestrzeni nazywanej „laboratorium sztuki”. W tym roku temat cyklu koncentruje się wokół zagadnień związanych z operowaniem małą skalą, redukcją, posługiwaniem się modelem i makietą w sztuce. Podjęta problematyka zainspirowana została właściwościami sali, która wygląda poniekąd jak zredukowana i nieautonomiczna przestrzeń wystawiennicza.

Istotną inspirację stanowił też tekst Roberta Morrisa Notes on Sculpture, opublikowany w Artforum w 1969 roku, gdzie podzielił on obiekty artystyczne na ornamenty ( mniejsze od ciała) i monumenty (większe od ciała). Mimo, że jego interesowały zdecydowanie bardziej te ostatnie, to skala realizacji artystycznej i wynikająca z niej relacja między obiektem a ciałem odbiorcy została tu pokazana jako kryterium pozwalające wyodrębnić to, co w sztuce ważne i aktualne. Trudno byłoby obecnie podzielać przekonania Morrisa, ale stawianie pytania o skalę jako czynnik, który kształtuje sens dzieła sztuki pozostaje wciąż aktualne.

Kama Sokolnicka pokazuje w laboratorium sztuki prace wykonane w ramach szerszego projektu Dissapoint of View, który skoncentrowany jest na temacie rozczarowania. Taki zakres zainteresowań dość często spotyka się z refleksją o skali: rozczarowujący może być nadmiar, ponieważ powoduje bezradność, ale też niedobór, dlatego, że  powoduje niedosyt. Z podjętym tematem związany jest sposób artystycznego działania, który często jest oparty na redukcji. Redukowanie wizualne stanowi odpowiedź na hipertrofię wizualności we współczesnej kulturze, ale też testuje wizualne nawyki odbiorcy. W Wozowni napotykamy zredukowaną wystawę, która nie pochłania i nie oszałamia, ale skłania żeby uruchomić skoncentrowane na szczególe, mikrologiczne spojrzenie.