Małgorzata Wielek-Mandrela w swoich obrazach kreuje fantastyczne, baśniowe światy bliskie też poetyce surrealizmu. Artystkę interesuje człowiek ze swą złożonością i jego relacje z otoczeniem. Głównie tajemnice ludzkiego wewnętrznego życia, jego podświadomość właśnie, niełatwo dające się zwerbalizować uczucia, emocje, impulsy, instynkty. Dlatego jej sztuka zawiera odniesienia do archetypów, symboli i motywów zakorzenionych w mitach i baśniach, marzeniach sennych, interpretowanych przez psychoanalizę jako rezerwuar pierwotnych form wyobrażeń „gatunkowych” człowieka, determinujących jego zachowanie. Artystka – szukając własnej tożsamości i odpowiedzi na pytanie kim jest człowiek w ogóle – tworzy oryginalne portrety w kompozycjach centralnych, zazwyczaj statycznych, dla których tło stanowią: nieokreślona kosmiczna przestrzeń, dekoracyjny ornament, niebo pokryte chmurami lub pejzaż złożony z lasów, gór, jezior i łąk albo gęstych chaszczy. Dominującym elementem w portretach są włosy, zakrywające całą twarz lub postaci z twarzami i dłońmi pokrytymi sierścią. Czasem są to po prostu wizerunki bez rysów twarzy. Obrazy te symbolizują (poprzez ukrycie lub pominięcie rysów) obecność w człowieku dwóch światów: zewnętrznego i wewnętrznego, cielesnego i psychicznego. Odwołują się także do istnienia w nas dwóch, nieustannie ścierających się z sobą, natur: ludzkiej i zwierzęcej.

Małgorzata Wielek-Mandrela dyplom uzyskała w 2002 roku w pracowni malarstwa prof. Adama Brinckena na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; w 2009 stopień doktora. Zajmuje się malarstwem, video,  instalacją. W Wozowni można było oglądać prace artystki na ogólnopolskiej wystawie Triennale Małych Form Malarskich w 2010 (I nagroda) i 2013 roku.