Wystawy trwające do 12.10.2014

Igor Przybylski wiele miejsca w swojej twórczości poświęca obrazom dotyczącym kolei, które często wystawia poza galeriami, w miejscach adekwatnych do poruszanego tematu, m.in. w warszawskim Muzeum Kolejnictwa, na trzech monitorach białostockiego dworca (współpraca z Galerią „Arsenał”), czy w  tarnowskim BWA stacjonującym tymczasowo na czynnym dworcu PKP.

Kolej to dla mnie środowisko naturalne. To nieodłączny element pejzażu – słupy trakcyjne, czy telekomunikacyjne, przejazdy kolejowe, interesujące budynki dworców.(…)Kolej jest u nas niedoceniana, ale to bardzo istotny składnik cywilizacji. Jest też moją cenną inspiracją. (www.obieg.pl/06/2012). (…) Moja sztuka to rodzaj specyficznej archeologii komunikacji. Projekty przeze mnie tworzone są zazwyczaj poświęcone jednostkowym typom środków komunikacji lub też szerszym zjawiskom związanym z komunikacją i jednocześnie silnie oddziałującym na kulturę masową.(katalog „Bielska Jesień 2013”)

Przygotowana dla Wozowni Niebezpieczna podróż , to fotografie i filmy z kilkudziesięciu rozmaitych podróży po Polsce i Europie. Nie są to jednak typowe, turystyczne zdjęcia dokumentujące najważniejsze zabytki czy znajome twarze. Nie ma tu pięknych pejzaży – zapowiada autor wystawy.

Igor Przybylski, absolwent warszawskiej ASP; dyplom w Pracowni Malarstwa prof. Jarosława Modzelewskiego w 2002 roku, doktorat w 2012. Pracuje jako adiunkt w macierzystej pracowni. Zajmuje się malarstwem, fotografią, filmem, sztuką performansu. Współpracuje z Galerią m2.

Marian Stępak jest jednym z najbardziej znanych artystów środowiska toruńskiego, uczestniczącym aktywnie w życiu artystycznym Torunia. Studia ukończył na WSP UMK w Toruniu, dyplom uzyskał w pracowni malarstwa prof. Stanisława Borysowskiego (1983). Obecnie pracuje na stanowisku profesora nadzwyczajnego w macierzystej uczelni i kieruje Zakładem Plastyki Intermedialnej. Jest twórcą powstałej w 1991 roku niezależnej galerii „Nad Wisłą”, uznawanej w kraju za jedno z ważniejszych miejsc dla sztuki alternatywnej (ponad 150 wystaw). W 1992 roku został współzałożycielem Fundacji Praktyk Artystycznych „i…”, która organizowała m.in. Ogólnopolskie Spotkania Twórców i Wystawy Wielkanocne. Od 1994 r. jest konsultantem Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci w Warszawie i prowadzącym coroczne plenery wybitnie zdolnych stypendystów Funduszu. W 2007 roku zainicjował Festiwal Performance „Koło czasu”, który jesienią przeprowadzany jest w CSW w Toruniu.

Twórcze dokonania Mariana Stępaka są przykładem zindywidualizowanego, swoistego traktowania sztuki;  jego prace  na pozór proste i czytelne w pierwszym kontakcie, wymagają od widza niekonwencjonalnego odbioru. Tworzywem dzieł Stępaka są przedmioty, naznaczone destrukcyjnym działaniem czasu i długotrwałym kontaktem z człowiekiem,  którym artysta nadaje nowy sens i artystyczny wymiar.

Marian Stępak niejednokrotnie prezentował swoją twórczość w Galerii Wozownia na pokazach indywidualnych, czy zbiorowych. Wystawa Płaczące to kameralny projekt, na który składa się zestaw fotografii i krótkie filmy odtwarzane na małych ekranach.

Pretekstem do powstania wystawy stała się seria zdjęć wykonanych w niewielkiej enklawie lasu w Kotlinie Kłodzkiej nieopodal Międzygórza. Natknąłem się na tajemniczo prezentujące się wysokie świerki z ociekającą wzdłuż pni żywicą. Kiedy rok później przyjechałem w to samo miejsce ze zdziwieniem nie mogłem odszukać tego zespołu drzew, skupionego na niewielkiej przestrzeni. Fotografie, które prezentuję na wystawie są wyborem fragmentów tych sytuacji, które wówczas zastałem. Dopełnieniem są krótkie zapisy filmowe, zrealizowane rok później, będące wynikiem poszukiwań „tajemniczego ogrodu”. (M. Stępak)

Zdaniem krytyki Marcin Berdyszak jest artystą zakorzenionym w XX-wiecznej awangardzie, z którą podejmuje dyskurs i której ikony wykorzystuje do obnażania nieadekwatności jej zdobyczy. Twórczość Berdyszaka oscyluje wokół takich tematów, jak kondycja współczesnego człowieka, kulturowe stereotypy, unifikacja, konsumpcja, mechaniczne wartościowanie rzeczywistości, standaryzacja zachowań i odczuć. Posługując się sztuką instalacji, obiektu, performance, artysta rozprawia się z mitem nowości, oryginalności i odkrywczości dzieła sztuki.
Instalacje i obiekty Marcina  Berdyszaka są aktywnym tekstem kultury. Struktura tekstu jest otwarta na interakcje. Granice pomiędzy artystą a odbiorcą nie zostają zredukowane, chociaż nie są wyznaczone arbitralnie. Nie istnieje dosłownie ani jeden element czy aspekt sztuki europejskiego kręgu kulturowo-cywilizacyjnego, który nie stanowiłby przyczynku jego twórczości. Marcin Berdyszak jest spadkobiercą awangardy. To ona stanowi kontrapunkt jego wypowiedzi artystycznej. Drugim biegunem jest natura. Artysta prowadzi dialog z teraźniejszością z pozycji przyszłości, mając w obszarze swojego artystycznego dyskursu zdobycze awangardy XX wieku, których nie komentuje, lecz obnaża ich bezradność wobec świata współczesnego. Awangarda, jako szczytowe osiągnięcie przemian sztuki w kulturze europejskiej, a w pewnym sensie przyczyna jej degradacji, sztuczności i przegranej wobec relacji „kultura/natura”, staje się mniej ważna od „genu przetrwania” w kulturze, czy raczej mimo niej .  (Elżbieta Kościelak)

Marcin Berdyszak ukończył PWSSP w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny), dyplom z malarstwa uzyskał w pracowni prof. Włodzimierza Dudkowiaka, z rzeźby w pracowni prof. Macieja Szańkowskiego. Od 1989 roku jest związany z macierzystą uczelnią, pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego i prowadzi pracownię działań przestrzennych na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych oraz zajęcia z warsztatów twórczości edukacyjnej na Wydziale Edukacji Artystycznej. Obecnie rektor Uniwersytetu Artystycznego.

W 2012 roku „Wozownia” prezentowała duża wystawę indywidualną Marcina Berdyszaka Biały cień.

Prezentowane w 2013 roku w „Wozowni” obrazy z cyklu „Walenty Potwora” Maciej Olekszy poświęcił w całości niepełnosprawnemu 43-latkowi, mieszkającemu w niewielkim miasteczku Głubczyce na południu Polski. Walentego cechowała nieprzeciętna wrażliwość plastyczna, jak i naturalna umiejętność nawiązywania intymnej relacji twórczej podczas pozowania. Tematem obecnego pokazu są olejne i akwarelowe portrety z otoczenia artysty – tak ludzi, jak i miejsc.

„Od zawsze tworzę czerpiąc z obserwacji natury, opierając się na tym, co jest koło mnie i co jest związane ze mną w sposób bezpośredni. Przebywanie z tematem w określonym czasie, bądź przechowywanie go w pamięci jest dla mnie ważnym procesem podczas ‘tworzenia podobieństwa’ na obrazie”.

Maciej Olekszy ukończył studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Dyplom w Pracowni Malarstwa profesora Jana Świtki. Zajmuje się malarstwem, głównie w technice akwarelowej, w której w sposób bardzo osobisty zapisuje swoje artystyczne kreacje.

Postacie z prac Macieja Olekszego to raczej ślad człowieka, forma dopełniająca go, nośnik pamięci po jego niegdysiejszej obecności podpowiadanej przez antropomorficzne kształty i metafory. (…)

To ludzkie zacieranie pamięci, potęgowane przez zastosowanie techniki akwareli sprawia, że człowiek balansuje tutaj na granicy istnienia. Istota znaczeniowa tego delikatnego materiału i techniki malarskiej wpisana zostaje w kruchość człowieczej egzystencji. Ta ontologiczna niepewność tworzonego podmiotu jest odczuwalna już przy pierwszym kontakcie z pracami Olekszego. Substancjalne byty „żyją” w opozycji binarnej pomiędzy bytem a nieistnieniem, w nieustannej trosce o egzystencję w wymiarze biologicznym i duchowym. W każdej pracy jakby artysta badał stany [nie]istnienia ludzkiego, w które wpisana jest konieczna niedogodność egzystencji. Uwierająca egzystencja czule zasygnalizowana kilkoma dotknięciami pędzla. (Robert Brzęcki)

Sekretnik to najnowszy cykl prac Katarzyny Tretyn-Zečević, w którym autorka dotyka dwóch sfer tematycznych: na płaszczyźnie ogólnej – poszukiwań wschodnioeuropejskiej tożsamości, a na płaszczyźnie intymnej – tajemnicy między dwojgiem ludzi. Kameralny pokaz może stanowić pretekst do refleksji na temat języka, tożsamości, relacji międzyludzkich. Obrazy są przygotowywane w wersji polskiej i serbskiej, każda z par to jedno wyhaftowane słowo – wypowiadane w obu językach to samo słowo zostaje nagrane, następnie komputerowo zobrazowane w formie kodu kreskowego. Dany wyraz przedstawia charakterystyczny tylko dla siebie kształt. Powstałe spektrum artystka haftuje na podobraziach. Stworzone w ten sposób obrazy Sekretnika można na wystawie w Wozowni nie tylko obejrzeć, ale i wysłuchać, bowiem obrazy są opatrzone ścieżką dźwiękową z wypowiadanymi słowami.

Wystawa ze względu na poruszaną problematykę będzie prezentowana w dwóch państwach: Polsce i Serbii.

Katarzyna Tretyn-Zečević, absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Laureatka Medalu im. Tymona Niesiołowskiego za najlepszy dyplom artystyczny na WSP w 2007 w dziedzinie sztuk plastycznych. Zarówno praca magisterska (Nigra sum sed formosa), jak i doktorska (Imponderabilia – jedność ducha i materii) przygotowane zostały pod opieką prof. Lecha Wolskiego.

W 2005 artystka rozpoczęła cykl obrazów, których kompozycja składała się z fragmentów wycinanych i przyszywanych bądź przyklejanych tkanin. Prace te pozbawione były farby i innych narzędzi pracy malarza. Podstawowym instrumentarium artystki stały się nożyce i nici, które towarzyszą jej pracy twórczej aż do dziś. Od 2010 roku podstawowym kolorem jej twórczości jest wyłącznie biel, stanowiąca emocjonalne wypełnienie pozornej pustki: (…) biel działa na naszą psychikę jak ogromne milczenie (…). To milczenie nie jest wszakże martwe – przeciwnie, pełne możliwości.  (K.Tretyn-Zečević)

Kuratorka: Sylwia Jakubowska

Wystawa pracowników  kierunku Rzeźby na Wydziale Rzeźby i Intermediów ASP w Gdańsku w zamyśle kuratorki ma być nie tylko dokumentacją sporego dorobku, ale również prezentacją różnych sposobów odniesienia artystów do tematu samego pokazu. Wśród wybranych prac znajdą się te historyczne, jak i powstałe specjalnie na tę okazję, związane bardziej lub mniej bezpośrednio z tytułem, znaczeniem jego słów. Nie chodzi jednak o dosłowne ilustrowanie teorii Linearnego Systemu Ciągłego Oskara Hansena  – tematu przewodniego wystawy, ile o rozumienie tego pojęcia w kategoriach eksperymentu urbanistycznego, a tym samym eksperymentu na ludziach. Inspiracją może być to, co nasuwa się na myśl po usłyszeniu tych słów – pewnego rodzaju utopijność samej teorii, linearność i realizacje oparte na układach linearnych, miasto – laboratorium, projekt badawczy, forma otwarta…, a dalej możliwe konsekwencje realizacji pomysłu linearnego miasta, problemy socjologiczne, krytyka systemu ujednolicającego / zrównującego społeczeństwo…

„Ponadto jesteśmy grupą artystów skupionych także wokół pewnego systemu – instytucji i jakby stanowimy o jego ciągłości – linearności i zamieszkujemy miasto – Trójmiasto – w jakimś stopniu realizujące założenia miasta otwartego – linearnego”  – zauważa Sylwia Jakubowska.

Na ekspozycję złożą się prace m.in: Katarzyny Józefowicz, Roberta Kaji, Janiny Rudnickiej, Marka Targońskiego, Sylwii Jakubowskiej, Tomasza Skórki, Małgorzaty Wiśniewskiej.

To autorski komentarz do wystawy  w „Wozowni” jednej z najbardziej obiecujących polskich artystek. Wielek-Mandrela wypracowała swój własny rozpoznawalny styl i sposób malowania, świadomie odwołując się do surrealistycznej i ekspresyjno-symbolicznej tradycji. W przestrzeni swoich obrazów (portrety, pejzaże) miesza różne rzeczywistości zaczerpnięte z własnej pamięci, snu, sztuki, które nadają jej malarstwu niepokojący oniryczny klimat.

Małgorzata Wielek-Mandrela dyplom uzyskała w 2002 roku w pracowni malarstwa prof. Adama Brinckena na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; w 2009 stopień doktora. Zajmuje się malarstwem, video,  instalacją. W „Wozowni” można było oglądać prace artystki na ogólnopolskiej wystawie Triennale Małych Form Malarskich w 2010 (I nagroda) i 2013 roku.

Laboratorium Sztuki 2014 / Artysta jako antropolog / kuratorka: Maria Niemyjska

Projekt Andowie to próba powrotu do Rzeszowa lat 90 i jego mieszkańców. Przemek Czepurko poszukuje nieokreślonych, nienazwanych ludzkich aktywności, terenów będących fragmentami zatartej geografii miejskiej, śladów zapomnianych zdarzeń. Artysta uprawia antropologię pamięci w oparciu o własną metodę, inspirowaną m.in. literaturą – Tomasem Bernhardem, W.G. Sebaldem.

„Do miasta R. zacząłem podróżować w 2012 roku. Wcześniej przez wiele lat nie podróżowałem a wracałem do R. Prawdopodobnie wynikało to z przekonania, że takie powroty są możliwe, jak gdyby jakiekolwiek powroty były możliwe. Wszyst­kie te tak zwane powroty do miasta R. okupowane były przeze mnie raz po raz nietracącym nic ze swojej siły rozczarowaniem. Czasami zdaje mi się, że owo rozczarowanie stanowiło dla mnie obiekt fascynacji, i ta jego, wydawałoby się, niewyczerpana moc biorąca się nie wiadomo z czego. Z zamiarem odnalezienia przewodnika udałem się do R. w listopadzie, a może pod koniec października 2012 roku. Pamiętam, że było zimno i padał deszcz. Chciałem odszukać kogoś, kto zechciałby cofnąć się ze mną w czasie do lat 90. ubiegłego wieku i odnaleźć tam ślady aktywności, których rodzaje nie zostały jeszcze nazwane.” (P. Czepurko)

EDUKACJA  / Wykłady / Spotkania autorskie / Inne imprezy.

Laboratorium Sztuki 2014 / Artysta jako antropolog / kuratorka: Maria Niemyjska

Łukasz Surowiec jest twórcą obiektów, sytuacji oraz interwencji opartych na badaniach stosunków społecznych. Swoje prace tworzy we współpracy z grupami wykluczonych i zmarginalizowanych. W ostatnich projektach skupia się na dokumentacji sytuacji bezdomnych. Podejmuje próby polepszenia egzystencji tych ludzi poprzez korzystną dla obu stron wymianę dóbr lub zwiększanie ich udziału w życiu publicznym. Proponując pozbawione stereotypów spojrzenie na problem bezdomności, szuka rozwiązań przede wszystkim skutecznych.  Film „Szczęśliwego Nowego Roku” jest zapisem przygotowania przez grupę bezdomnych do celów mieszkalnych zrujnowanego budynku biurowego. Spotkanie obejmie dyskusję o prezentowanym filmie ale też o innych projektach artysty, takich jak ostatnio realizowany „Skup łez”.

Łukasz Surowiec mieszka i pracuje w Bytomiu.

ARCHITEKTURA W WOZOWNI / projekt autorski: Teresa Dudzińska

W wykładzie poruszane są zagadnienia relacji pomiędzy twórcą a odbiorcą architektury, wyrażających się poprzez iluzję, impresję i multisensualny charakter dzieła. Autorka stawia pytania będące wstępem do dyskusji na temat idei i formy w architekturze współczesnej. (…) Na jakie zmysły powinna działać architektura? Wybrane projekty ukazują wielowątkowy rozwój architektury współczesnej. Ich autorzy niejednokrotnie balansują na granicy rzeczywistości i iluzji, wykorzystując zaawansowane technologie i sięgając po środki wyrazu, które silnie oddziałują na psychikę widza. Jednocześnie otwarcie architektury na kulturę popularną sprzyja uwrażliwieniu na problemy społeczne, pomaga znaleźć rozwiązania w sytuacjach nietypowych, wymagających radykalnych działań i natychmiastowych interwencji. (B.Widera)

Barbara Widera, architekt; autorka pracy doktorskiej ukazującej związki pomiędzy modą a architekturą w XX wieku. Adiunkt w Instytucie Historii Architektury Sztuki i Techniki na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, kierownik Zespołu Estetyki, Historii i Teorii Architektury Współczesnej, specjalista w dziedzinie architektury współczesnej.

„PROJEKT DLA …” / autorka cyklu Kamila Krzanik-Dworanowska

Magda Kochanowska / ZAWÓD PROJEKTANT: świadomość i działanie

Prezentowane w ramach wystawy projekty powiązane zostały z pięcioma hasłami identyfikującymi obszary, w których ogniskują się kluczowe problemy współczesnego świata. Hasła, które budują strukturę wystawy to: GLOBALIZACJA, URBANIZACJA, DEMOGRAFIA, ŚRODOWISKO, TECHNOLOGIA – stają się one filtrami, przez które oglądamy mozaikę problemów współczesnego świata. W każdym obszarze można zidentyfikować i opisać dziesiątki problemów czekających na rozwiązanie. Wystawa odnosiła się jedynie do wyselekcjonowanych zagadnień, przyjmując punkt widzenia projektanta i stawiając go w roli świadomego i odpowiedzialnego członka globalnej społeczności, który nieustannie określa swoją postawę wobec haseł związanych z ideą zrównoważonego rozwoju.

dr Magda Kochanowska, adiunkt na Wydziale Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 2010 roku obroniła doktorat. Autorka licznych publikacji dotyczących wzornictwa w pismach specjalistycznych i popularnych. Teoretyk i krytyk designu, kuratorka wystaw. Od wielu lat zajmuje się promocją polskiego projektowania na arenie międzynarodowej. Realizowała liczne projekty wystawiennicze m.in. w Wiedniu, Madrycie i Saint-Etienne. W kwietniu 2014 roku pełniła funkcję kuratora wystawy designu polskiego prezentowanej podczas Design Week w Mediolanie. Obecnie pełni funkcję Kuratora Generalnego polskiej prezentacji designu na II Biennale Designu w Istambule 2014.

ARCHITEKTURA W WOZOWNI / projekt autorski: Teresa Dudzińska

Prezentacja poglądów, projektów i realizacji jednego z ważniejszych architektów polskich, wyróżnionego w 2012 roku Honorową Nagrodą SARP za twórczość w dziedzinie architektury.

Grzegorz Stiasny, architekt i krytyk architektury, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (dyplom 1992); od 2000 roku wykładowca w tejże uczelni. Od 1995 partner w biurze projektowym ARE, prowadzonym wraz z Jakubem Wacławkiem. Biuro ma w swoim dorobku wiele ciekawych realizacji, m.in. Terminal Portu Lotniczego w Lublinie, uznany w plebiscycie internetowym „Życie w architekturze” za najładniejszy obiekt wybudowany w Polsce po roku 2000. Stiasny jest także autorem tekstu „Od A do Z – alfabet architektury” (Architektura murator 10/2004), będącego zwięzłym i nieco ironicznym komentarzem do ówczesnych zjawisk w polskiej architekturze.

Autorka cyklu: Kamila Krzanik-Dworanowska

koszt uczestnictwa – bilet ulgowy – 3 zł, grupowy (5-15 osób) – 15 zł

W październiku dzieci będą miały okazję zgłębić wystawę Pauliny Paździery „Cząstki”. Uczestnicy warsztatów śladem artystki podejmą próbę odnalezienia inspiracji artystycznej w najmniejszych drobinach rzeczywistości – gałązkach, szypułkach owoców, fragmentach korzeni, papierkach i wielu innych. Artystka pokazuje, że rzeczy rzadko dostrzegane, uważane za nieistotne, mogą kryć w sobie piękno. W trakcie spotkania będziemy poszukiwać różnych niepozornych przedmiotów, które pod dachem galerii przemienimy w małe dzieła sztuki. Stworzymy wspólnie niewielkie obiekty artystyczne, które następnie dookreślimy za pomocą rysunkowego portretu.

Listopadowe spotkanie w Wozowni będzie składać się z dwóch części: teoretycznej i praktycznej. Podczas oglądania wystawy omówione zostaną zagadnienia związane z aktualną ekspozycją, przedstawiona sylwetka twórcy, jak również warsztat artysty. Prezentowana twórczość Macieja Olekszego (absolwenta Wydziału Malarstwa ASP w Poznaniu) należy do  klasycznego malarstwa olejnego oraz akwarelowego. Artysta portretuje swoje otoczenie. Zachęcimy dzieci do poszukiwania interpretacji prezentowanych dzieł. Druga, praktyczna część spotkania, nawiązywać będzie formalnie i tematycznie do aktualnej wystawy poprzez działania warsztatowe. Na zajęciach dzieci zapoznają się z materiałami niezbędnymi do tworzenia prac akwarelowych, zostaną omówione poszczególne techniki malarskie oraz podstawowe zasady, których znajomość jest niezbędna przy tworzeniu dzieł z użyciem farb akwarelowych.

Początek zajęć stanowić będzie krótka wycieczka po galerii, podczas której uczestnicy będą mieli okazję obejrzeć wystawę pracowników kierunku Rzeźby na Wydziale Rzeźby i Intermediów ASP w Gdańsku. Wystawa „LSC – przestrzeń nieograniczona” ukazuje linearność i realizacje oparte na układach linearnych oraz formy otwarte. Kuratorka Sylwia Jakubowska wybrała prace historyczne, jak i powstałe specjalnie na tę okazję, związane bardziej lub mniej bezpośrednio z tytułem, znaczeniem jego słów. Uczestnicy warsztatów poznają rzeźbiarzy, którzy w różny sposób posługiwali się linią i płaszczyzną w pracach przestrzennych. Podczas zajęć zostaną wykonane rzeźby przy użyciu materiałów pozwalających wprowadzić linearne formy i ażurowe płaszczyzny. Celem warsztatów jest twórcze wykorzystanie kontrastu pomiędzy bryłą, linią i płaszczyzną.

Zajęcia warsztatowe dla dzieci i młodzieży – po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym (kontakt: Kamila Krzanik-Dworanowska, Kazimierz Napiórkowski)