Oprowadzanie i finisaż wystawy Krzysztofa Mazura “Formacja”

 

Oprowadzanie i finisaż wystawy Krzysztofa Mazura “Formacja”

22.01.2023 (niedziela), godz. 12.00

wstęp wolny

 

Zapraszamy na oprowadzanie po aktualnych wystawach w Wozowni połączone z finisażem wystawy Krzysztofa Mazura “Formacja”. W południe 22.01 o wystawie “Punkty odniesienia” Filipa Wierzbickiego-Nowaka opowie jej koordynatorka, Joanna Gwiazda. Chwilę później, o 12.30, w przestrzeni wystawy “Formacja” odbędzie się jej finisaż. Autor projektu Krzysztof Mazur oraz jego kuratorka Dorota Grubba-Thiede opowiedzą o procesie ewolucji, jaki przechodziła instalacja w czasie trwania ekspozycji. Spotkanie będzie także okazją do poznania genezy projektu i głębszego wglądu w twórczość Krzysztofa Mazura.

 

Spotkanie będzie okazją nie tylko do rozmów z artystą i współkreowania rzeźb tworzących ekspozycję, ale i poznania cenionych dokonań Krzysztofa Mazura – zarówno w dziedzinie rzeźby współczesnej, jak i wspólnotowo-kontrkulturowych prac kuratorskich realizowanych od lat 80. XX w. do dzisiaj. Syntetyczne komentarze z zakresu teorii sztuki wprowadzi krytyczka sztuki Dorota Grubba-Thiede.

Sztuka Krzysztofa Mazura wydaje się przewiązana z szeptem, nasłuchiwaniem, dyskretnym poetyckim sugerowaniem zaznaczań. Od pierwszych pokazów artysta ujmuje nieomylnymi gestami kompozycje, oddziałujące przez rodzaj surowej prawdy wprost na system nerwowy odbiorców. Tworzy strefy sublimacji. Sięga po materiały cenione przez twórczych ludzi od czasów prehistorii. Są to przede wszystkim drzewa i pradawne belki drewniane, skały o różnorodnych stratygrafiach i gęstościach, metale, liny konopne, ziarna, piasek, pigmenty, media przypominające o naszych związkach z mikro i makrokosmosem – naturą ożywioną i nieożywioną. Silnie związane szczególnie z Ziemią, Wodą, wreszcie Powietrzem, stają się strefami otwartymi na obecność innych istot, szczególnie ptaków w ich indywidualnej i archetypowej tożsamości. Ustanawiają ekwiwalenty (nieopresyjnych) znaków drogowych bądź diagramów. Są metaforami kwitnienia, zasilania, wznoszenia, zmagania. Medytacyjna i dyskretnie witalna procesualność emanuje niemal z każdej struktury Krzysztofa Mazura – czy trwałej rzeźby, czy efemerycznej instalacji, tworzonej bezinteresownie – in situ.

Krzysztof Mazur to istotna osobowość sztuki współczesnej i kuratorstwa w tym samoorganizacji działań oddolnych. Ten oryginalny artysta, teoretyk i komisarz ekspozycji od niemal czterdziestu lat charyzmatycznie działa w twórczym obszarze kontrkulturowo-wspólnotowym, łącząc artystów z odległych ośrodków. Jest też cenionym wykładowcą rzeźby, profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, który inicjuje u podopiecznych poetyckie otwarcie, nasłuchiwanie przestrzeni. Uwrażliwia na „zdegradowane media”, na przykład w zwietrzałej skale zachęca do obserwacji wszelkich „błędów w stratygrafii”, do szukania w nich potencjalności semantycznych i wzmacniania znaczeń. Uczy dostrzegać to, co nieoczywiste, alogiczne, niemonumentalne, aleatoryczne, stosuje też mnogie „praktyki wkluczające”, np. od lat 90. XX w. zaprasza studentów do udziału w organizowanych przez niego ekspozycjach zbiorowych, współtworzonych przez artystów dojrzałych o ugruntowanej już pozycji. Realizował je początkowo w ramach prowadzonej przez siebie przez ponad 10 lat Fundacji Praktyk Artystycznych „i”, w której promował formy aktywności twórczej, które sprzyjają określeniu twórczości jako drogi duchowego rozwoju. Kreuje i wspomaga wszelkie inicjatywy kulturalne, które są bliskie sztuce pogranicza, opartej na związku życia z twórczością. (…) Wydaje katalogi, foldery, zaproszenia, z których tworzy również własną dokumentację. Prezentowane są tutaj takie dyscypliny sztuki jak instalacja, rzeźba, sztuka akcji, performance, grafika, malarstwo”.
Podążanie w głąb twórczości Krzysztofa Mazura prowokuje do uważności, poetyckiego zawieszenia, odkrywania w rzeczywistości potencjału filozoficznego i niejako rytualnego. Delikatne pokrewieństwo można wskazać w strukturze filmu Baraka Rona Fricke’a z 1992 „niewerbalnej (…) refleksji (…) ukazująca stan ludzkiej duchowości. Baraka pokazuje cud narodzin, życia i śmierci, a także skłonność ludzi do samodestrukcji. Reżyser filmu Ron Fricke mówi: to podróż prowadząca przez ponowne odkrywanie Ziemi, przez zanurzenie się w naturze, w historii, ludzkim umyśle, aż po dążenie do sfery nieskończoności”.

Dorota Grubba-Thiede 2022
ASP w Gdańsku

 

 

wróć