Wystawa plakatów z kolekcji Wozowni

 

Do końca stycznia 2023 roku Galeria Sztuka Wozownia prezentuje kameralną wystawę wybranych plakatów z kolekcji galerii.

Dobór pokazywanych prac nie jest przypadkowy – są one przykładami plastyki lat 50. XX wieku.

 

O kolekcji plakatu

Prezentowane na wystawie plakaty pochodzą ze zbiorów prof. Zygmunta Kotlarczyka. Galeria weszła w ich posiadanie dzięki darowiźnie rodziny artysty. Na kolekcję składają się polskie plakaty filmowe, teatralne i związane z szeroko pojętym życiem artystycznym. To prace (często wyjątkowe, bo wczesne) cenionych polskich projektantów, m.in. Jana Lenicy, Romana Cieślewicza, Waldemara Świerzego, Huberta Hilschera czy Henryka Tomaszewskiego.

 

Artyści, których prace prezentowane są na wystawie

Witold Chmielewski (1910–1985) był absolwentem warszawskiej ASP. Głównym obszarem jego działalności była grafika użytkowa. Projektował plakaty: filmowe, reklamowe czy propagandowe, za które był wielokrotnie nagradzany (m.in. Nagroda Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości w dziedzinie plakatu filmowego). Zajmował się także ilustracją książkową i grafiką użytkową.

Hubert Hilscher (1924–1999) to jeden z najważniejszych polskich powojennych projektantów graficznych. Studiował na ASP w Warszawie (dyplom z grafiki warsztatowej w pracowni prof. Tadeusza Kulisiewicza). Pracował z Wydawnictwie Artystyczno-Graficznym (w latach 1961–1970 był jego dyrektorem artystycznym). Opracowywał graficznie takie czasopisma jak “Przegląd Kulturalny” czy “Projekt”. Współtworzył także Międzynarodowe Biennale Plakatu w Warszawie. Stworzył ok. 300 plakatów – głównie do wydarzeń wystawienniczych i imprez muzycznych (m.in. „Warszawskiej Jesieni”. Kultowe są jego plakatu nawiązujące do sztuki cyrkowej.

Zenon Januszewski (1929–1986) ukończył ASP w Warszawie, gdzie pracował później jako profesor na Wydziale Grafiki. Oprócz warsztatowej uprawiał także grafikę użytkową, projektując plakaty, opakowania, oprawę graficzną książek. Uhonorowany za swoją twórczość został m.in. Nagrodą im. T. Trepkowskiego (1963), „Złotym Kasztanem” i Złotym Medalem na Światowej Wystawie Sztuki Edytorskiej w Lipsku (1965).

Zygmunt Kotlarczyk (1917–1996) w czasie wojny studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Wilnie, później kontynuował edukację na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. Był absolwentem pracowni Tymona Niesiołowskiego. W 1960 roku zawodowo związał się z Zakładem Malarstwa macierzystej uczelni. Był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków oraz tzw. “Grupy Toruńskiej”. Uprawiał głównie malarstwo i grafikę, zajmował się także projektowaniem graficznym i ilustracją książkową.

Eryk Lipiński (1908–1991) był wybitnym karykaturzystą i satyrykiem (współzałożycielem warszawskiego Muzeum Karykatury), a także plakacistą i autorem ilustracji książkowych. W 1935 roku wraz ze Zbigniewem Mitznerem założył “Szpilki”, gdzie w latach 1935–1937 i 1946–1953 pełnił funkcję redaktora naczelnego. Współpracował także m.in. z “Przekrojem”, “Przeglądem Kulturalnym”, “Panoramą” czy “Zwierciadłem”. Zajmował się grafika użytkową i projektowaniem znaków, okładek, winiet, koperty na płyty, stoisk wystawienniczych itp. Projektował plakaty filmowe, reklamowe, teatralne czy do wydarzeń muzycznych, za które był wielokrotnie nagradzany.

Olga Siemaszko (1914–2000) studiowała w Szkole Przemysłu Artystycznego w Krakowie oraz ASP w Warszawie. Po wojnie została kierowniczką artystyczną tygodnika “Świerszczyk”. Stworzyła wiele plakatów kinowych na zlecenie Centralnej Wytwórni Filmowej. Pracowała głównie jako graficzka i ilustratorka książek. Uważana jest za jedną z najwybitniejszych przedstawicielek tzw. “polskiej szkoły ilustracji”. Pracowała na zlecenie wielu łódzkich i warszawskich wydawnictw (m.in. Czytelnik, Instytut Wydawniczy, Nasza Księgarnia). Bogata kolorystyka, jaką stosowała, sprawiała, że szczególnie często powierzano jej opracowanie szaty graficznej książek dla dzieci (ponad 200 tytułów).

Jerzy Srokowski (1910–1975) tuż przed wybuchem wojny ukończył studia na warszawskiej ASP. Debiutował jako karykaturzysta na łamach “Szpilek”, a w 1945 roku został kierownikiem graficznym tego czasopisma. Był jednym z najwybitniejszych i najoryginalniejszych przedstawicieli “polskiej szkoły ilustracji”. Zajmował się także malarstwem, projektowaniem plakatów czy wystawiennictwem. Pracował również jako projektant scenografii – stworzył ją m.in. do wielu odcinków Kabaretu Starszych Panów. Był także założycielem Pracowni Grafiki Wydziału Sztuk Pięknych na Uniwersytecie w Damaszku.

 

wróć