Justyna Grzebieniowska

W rytmie

07 – 23.01 

Justyna Grzebieniowska ukończyła studia na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, dyplom uzyskała w pracowni malarstwa prof. Jana Pręgowskiego w 2000 roku, aneks z rysunku w pracowni prof. Kazimierza Rocheckiego. Od 2004 roku pracuje w Zakładzie Malarstwa na Wydziale Malarstwa w tejże uczelni. W „Wozowni” swoje prace artystka prezentowała na wystawie indywidualnej „Z muzyką w tle” w 2002 roku. We wstępie do katalogu Jan Pręgowski pisał: „Malarstwo to rodzi się (…) z natchnienia bodźcami wizualnymi i słuchowymi, jest projekcją pamięci i wrażeń nasyconych dużym ładunkiem intuicji w szukaniu dla każdego z płócien ‘najlepszej’ formy i koloru.” Obecna wystawa „ w rytmie” stanowi więc jakby kontynuację tej postawy; Justynę Grzebieniowską obok fotografii, filmu, fascynuje „postać w ruchu, taniec (…) to głównie człowiekowi i fascynacji tańcem, sobie i swoim największym marzeniom poświęcam ten cykl. Świat choreografii przenoszę w  świat malarstwa. (…) W nowych pracach chcę zamienić taniec figur w rytm form. Za pomocą malarskich wartości, takich jak faktura, kolor, światło, forma i kompozycja chciałabym pokazać całą tkankę obrazu. Tymi środkami na płótnie tworzę moje malarskie choreografie, w których chcę mocno zaznaczyć rytm i ruch jako główne komponenty obrazu.”  

Tomasz Rogaliński, Filip Sadowski

ZWIERZenia. Czułość istnienia

7.01 – 13.02

kuratorka: Dorota Łagodzka

Zwierz-am się, więc jestem – napisała Agata Araszkiewicz, parafrazując Jacquesa Derridę. Poprzez grę słów, możliwą tylko w języku polskim, do filozoficznych rozważań Derridy na temat zwierzęcości autorka dodała warstwę emocjonalną. Jednym z możliwych artystycznych komentarzy do tych rozważań są prezentowane na wystawie w Wozowni rzeźby Tomasza Rogalińskiego i filmy Filipa Sadowskiego. Tym, co je łączy, jest postać psa. Jest on głównym bohaterem, człowiek pojawia się jako dopowiedzenie, uzupełnienie, bohater drugoplanowy. Wszystkie kontemplują też w jakiś sposób zwyczajność psa, zwierzęcia samego w sobie, nie zaś jako symbolu czegoś, co ludzkie, nie jako nośnika ludzkich znaczeń i metafor. W tych pracach psy pojawiają się jako konkretne jednostki, jako osoby, ale także jako uniwersalne znaki „psowatości” i zwierzęcości w ogóle. Prace uwidaczniają sposób bycia psa w świecie, nie abstrahują przy tym od relacji zwierzęcia z człowiekiem, przywołują na różne sposoby ludzką obecność. Dzieła Rogalińskiego i Sadowskiego łączy też rodzaj emocjonalnej atmosfery: zawierają dozę swoistej czułości, uczucia, które bardzo trudno oddać w sposób, który nie trąciłby banałem lub kiczem. Im się to udało! Jest to czułość, której towarzyszy poczucie śmierci i sytuacja zagrożenia cielesności, przy czym u każdego z artystów wszystkie one przybierają inny wyraz. Wszak rzeźba i wideo art to dwa zupełnie inne media sztuki. (Dorota Łagodzka)

Tomasz Rogaliński (ur.1987), tworzy rzeźby, obiekty i instalacje rzeźbiarskie, mieszka i pracuje w Koszalinie.

Filip Sadowski (ur.1983), tworzy filmy i kolaże, związany z warszawską galerią Kolonie, mieszka w Warszawie.

Wojciech Bruszewski (1947-2009)

Fenomeny percepcji

14.01 – 13.02

Fenomeny percepcji, wystawa prezentowana w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi we wrześniu-październiku 2010, pokazała, że „domeną wszechstronnej działalności Wojciecha Bruszewskiego stała się wizja obrazu świata, przekazywanego również językiem elektroniki, daleko wykraczając poza standardy tradycyjnego obrazowania” jak to określił w eseju w katalogu wystawy jej kurator Janusz Zagrodzki. Obrazy i dźwięki, prezentowane z wykorzystaniem różnych środków artystycznego działania, złożyły się na pokaz postawy artysty badającego naszą przestrzeń wizualną i dźwiękową z niezwykłą dociekliwością, kierując się przy tym zarówno wiedzą i wyobraźnią. Wystawa w toruńskiej Wozowni będzie jedynie wyborem prac ze znakomitej łódzkiej wystawy, ale obejrzeć będzie można prace Wojciecha Bruszewskiego z różnych okresów jego działalności, prace fotograficzne, filmowe, wideo, wideo-instalacje – pokazujące całe spektrum poszukiwań związanych z badaniem sygnałów zaczerpniętych z rzeczywistości.

W swojej pracy naukowej i artystycznej Bruszewski łączył wiedzę techniczną z zagadnieniami filozofii. Równie sprawnie posługiwał się językiem wizualnym, jak i mową, którą przemawiały do niego urządzenia umożliwiające badanie stanu rzeczy i zdarzeń. „To, co robię jest niczym innym jak zastawianiem pułapek na TO, CO ISTNIEJE. Pułapki usiłuję zastawiać w miejscu kontaktu pomiędzy duchowym a materialnym, pomiędzy tym, co wiemy i myślimy a tym, co jest. Nic nie jest całkowicie pewne, nie ma jednego obiektywnego systemu rozumowania. Sposób interpretowania podstawowych pojęć tego, co istnieje zależy w dużej mierze od wnikliwości widzenia, a także użycia instrumentów badawczych. Wiedza wynika z doświadczalnie zaakceptowanych twierdzeń, a także objawień intuicyjnych” (Wojciech Bruszewski).

Wojciech Bruszewski ukończył studia na Wydziale Operatorskim (1970) i na Wydziale Reżyserii (1975) w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Był związany ze sztuką awangardową, był członkiem grupy Zero-61, Warsztatu Formy Filmowej, uczestniczył w ruchu Kina Strukturalnego. Był prekursorem sztuki wideo w Polsce i „pierwszym, którego prace zostały zauważone w Europie i zyskały wysoką ocenę”, (udział w Documenta 6/1977 w Kassel, Presences Polonaises w Centrum Pompidou w Paryżu). Wojciech Bruszewski związany był przez jakiś czas także z Wydziałem Sztuk Pięknych UMK w Toruniu ( w 1999 roku został profesorem nadzwyczajnym na tym wydziale). 

Tadeusz Żaczek

Rzeczywistość i niezwykłość polskiego prawosławia. Fotografie z lat 1987-2010

18. 02 – 13. 03

Kurator:  Krzysztof Jurecki

Fotografie cyfrowe i analogowe Tadeusza Żaczka przybliżają najważniejsze wydarzenia w prawosławiu, m.in. pielgrzymki na Grabarkę, Święto Jordanu, Boże Narodzenie, Wielkanoc, jak i obrzędy. Artysta, mieszkając na kresach, na co dzień doświadcza przenikania kultur i religii. Wystawa w Wozowni pokaże świat prawosławia w czarno-białych fotografiach, których autor opowiada o religii w skupieniu i z dużą znajomością tej kultury.

Tadeusz Żaczek urodził się w Białej Podlaskiej, gdzie nadal mieszka i pracuje. Jest absolwentem Politechniki Częstochowskiej, członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików, uczestniczy w ogólnopolskich plenerach fotograficznych, eksponuje swoje fotografie na wystawach zbiorowych i indywidualnych, obejrzeć je można także w wydawnictwach albumowych poświęconych Lubelszczyźnie i Podlasiu: „Lubelszczyzna”, „Biała Podlaska”, „Ziemia Bialska”.

Dariusz Delik.  Malarstwo

11.03 – 3.04

Wystawa Dariusza Delika będzie okazją do poznania twórczości malarskiej artysty, który od pięćdziesięciu lat związany jest z naszym regionem – Chełmnem i Wąbrzeźnem, gdzie spędził dzieciństwo, Bydgoszczą, gdzie się uczył, Toruniem, gdzie studiował, mieszka i pracuje. Najczęściej postrzegany poprzez swoją działalność i osiągnięcia w dziedzinie edukacji plastycznej (artysta od 23 lat pracuje w Galerii i Ośrodku Plastycznej Twórczości Dziecka, od 2008 roku jest dyrektorem tej instytucji), czynnie uczestniczy także w życiu artystycznym naszego miasta – brał udział w wielu wystawach, przeglądach i plenerach malarskich, aktywnie uczestniczy w pracach Zarządu Okręgu Toruńskiego Związku Polskich Artystów Plastyków. Planowana wystawa będzie największą z dotychczasowych wystaw indywidualnych Dariusza Delika, a towarzyszący jej katalog jest pierwszym tak obszernym materiałem o artyście i jego twórczości. 

„Próżno by w dostępnej oczom przestrzeni szukać rzeczywistości, jaką na swych obrazach przedstawia Dariusz Delik. Maluje świat jaki mógłby być: bliski widzeniom zapamiętanych ze snów o nieprzemijającym uroku, tęsknotom za niezwykłością nieznanego (…) Trudno się oprzeć, że malarstwo Dariusza Delika jest pochwałą wspaniałości świata, w którym natura wypełnia pustkę, jaką odchodząc pozostawili ludzie. (…) Myślę, że ogrody, które maluje Dariusz Delik należałoby określić jako metafizyczne. Czyż bowiem nie jest wyraźnie odczuwalny ich metafizyczny nastrój?”  (Jerzy Rochowiak, Ogrody metafizyczne). 

Dariusz Delik studiował na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom w pracowni prof. Janusza Kaczmarskiego w 1987 roku. Zajmuje się malarstwem i edukacją plastyczną, pokazywał swoje prace na wystawach indywidualnych oraz zbiorowych w kraju i za granicą. 

Laboratorium Sztuki 2011 / Wielkie mi rzeczy!

Kuratorka: Maria Niemyjska

Kama Sokolnicka

model zredukowany

11.03 – 3.04

Kama Sokolnicka jest absolwentką Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, gdzie mieszka i tworzy. W swoich pracach zajmuje się głównie procesami związanymi z miejscem, terytorializmem, obrazem jako funkcją pamięci, emocji, percepcji i potrzeby orientacji w otoczeniu, fenomenem horror vacui. Oscyluje pomiędzy obserwowaniem a byciem w/wewnątrz. Posługuje się różnymi mediami analizując relacje między przestrzenią, człowiekiem i przedmiotami, ważne jest coś, co dzieje się między tymi elementami, co nie tkwi w nich samych. Wszystko to konsekwentnie znajduje odbicie w formach i materiałach, jakich artystka używa do swoich realizacji.

Wystawa Kamy Sokolnickiej otwiera cykl Laboratorium Sztuki 2011 / Wielkie mi rzeczy! Jak mówi kuratorka, projekt skoncentrowany będzie tym razem na problematyce związanej z minimalizacją i makietowością w sztuce. Dobór tematyki po raz kolejny nawiązuje do wyglądu sali, w której Laboratorium Sztuki jest realizowane – jej małe rozmiary i nietypowe proporcje sprawiają, że odbierana być może jako miniatura tradycyjnej przestrzeni wystawienniczej.

DZIEŁO ROKU 2010/ „Salon wiosenny”

18.03 – 3.04

Cykliczna impreza organizowana przez Zarząd Okręgu ZPAP w Toruniu. Tegoroczny Salon Wiosenny jest wystawą pokonkursową i stanowi XXVII edycję Dzieła Roku. Coroczne pokazy prezentują aktualną twórczość artystów plastyków środowiska toruńskiego i pozwalają na bieżąco śledzić ich działalność artystyczną we wszystkich dyscyplinach plastycznych.  

EDUKACJA

Spotkania autorskie/ Wykłady/ Inne imprezy

ARCHITEKTURA W WOZOWNI / autorka projektu: Teresa Dudzińska

dr Roman Rutkowski / wykład

Przestrzeń architektoniczna w pracach artystycznych XX i początku XXI wieku.

7.03  (poniedziałek), godz.17.00

Wykład poświęcony rozważaniom na temat przestrzeni architektonicznej, która jest ograniczona mnóstwem przepisów i o przestrzeni (para)architektonicznej kreowanej przez artystów, której te ograniczenia nie dotyczą, a jedynymi przeszkodami mogą być wyobraźnia i budżet.  

Roman Rutkowski, architekt, absolwent (dyplom w 1996, doktorat w 2005) a obecnie pracownik dydaktyczny Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. Właściciel wrocławskiej pracowni Roman Rutkowski Architekci. Uczestnik wielu warsztatów i konferencji, laureat kilkunastu konkursów architektonicznych. Krytyk architektury piszący do pism krajowych i zagranicznych, przede wszystkim do A10 – new European architecture. Wiceprezes SARP O/Wrocław.

Promocja książki prof. Piotra Piotrowskiego 

Agorafilia. Sztuka i demokracja w postkomunistycznej Europie.

Wtorek 22 marca 2011, 18.30

Spotkanie poprowadzi dr Marta Smolińska

Agorafilia to zdaniem Piotra Piotrowskiego słowo-klucz do analizy kultury artystycznej Europy, jaka ukształtowała się po zimnej wojnie i upadku komunizmu.

Autor opisuje procesy artystyczne i konkretne dzieła sztuki twórców, których ambicją było i jest uczestnictwo w tworzeniu demokracji. Analiza prowadzona jest zarówno w perspektywie historycznej, w odniesieniu do tradycji artystycznej tej części Europy sprzed 1989 roku, jak też w synchronicznym porównaniu doświadczeń kulturowych różnych krajów (dawnej) Europy Wschodniej.

Piotr Piotrowski – profesor zwyczajny na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Były dyrektor Instytutu Historii Sztuki UAM (1999-2008) oraz Muzeum Narodowego w Warszawie (2009-2010). Laureat Nagrody Jana Długosza (2006) oraz Igora Zabla (2010).

———————————————————————————————————

Zajęcia warsztatowe dla dzieci i młodzieży – po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym

(kontakt: Maria Niemyjska, Kazimierz Napiórkowski)