kuratorka: Lena Wicherkiewicz

„Cielesne kontinuum  – mówi  kuratorka Lena Wicherkiewicz – jest podsumowaniem przedsięwzięcia pod tym samym tytułem, będącego próbą opisania zjawiska w postaci literackich esejów oraz rozmów z zaproszonymi artystami, zrealizowanego w ramach stypendium twórczego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w roku 2013.Cielesne kontinuum jest także swego rodzaju „wizualizacją” powstającej, przygotowywanej przeze mnie książki, dlatego składają się na nią zarówno prace artystów uczestniczących w projekcie, jak i towarzyszące im wybrane fragmenty moich esejów. Ekspozycja jest pomyślana jako swego rodzaju wymiana, przestrzeń relacji między realizacjami artystów a tekstami, jako szczególne wizualno-literackie kontinuum. Wystawa prezentuje różne aspekty cielesności ujawniające się w twórczości zaproszonych do udziału w przedsięwzięciu artystów: Doroty Buczkowskiej, Tatiany Czekalskiej i Leszka Golca (Czekalska + Golec), Magdaleny Moskwy, Basi Sokołowskiej i Izabeli Żółcińskiej. Cielesność w ich ujęciu dotyka sensoryki i percepcji (Dorota Buczkowska i Izabela Żółcińska), tworzenia korporalnych metafor i metonimii (Magdalena Moskwa i Basia Sokołowska), dotyczy także współodczuwania i empatii na cielesnym poziomie (Czekalska + Golec). Pewne zakresy zainteresowań pokrywają się, jednak każdy z artystów opisuje je i domyka w indywidualny sposób, eksplorując „miejsca własne”. Temat ciała, jego reaktywności i receptywności, porusza intymne obszary, także te dotyczące uczuć i dotkliwych emocji, jednak w twórczości żadnego z artystów nie ujawniają się one w postaci ekshibicjonizmu. Cielesność prowadzi przede wszystkim przez przestrzenie indywidualizmu i osobności, ku peryferiom poetyki i subtelności.

Toruńska wystawa jest „drugą odsłoną” wystawienniczego projektu. Pierwsza miała miejsce w Miejskiej Galerii Sztuki 13 muz w Szczecinie (luty-marzec 2014). Jednak ekspozycja w Wozowni nie jest prostym powtórzeniem, to rozwinięcie, kontynuacja, prezentacja innych prac uczestników projektu, odrębna ekspozycja o indywidualnym wyrazie.” (fragmenty z tekstu kuratorki, Leny Wicherkiewicz)

kurator: Roman Bromboszcz

„Rysowanie muzyki to zagadnienie, które umożliwia jednostronną lub symetryczną relację między danymi wzrokowymi i słuchowymi. Nie chodzi tu, po prostu, o rejestrację otoczenia dźwiękowego, jego zapis, chodzi o kreatywne ukazanie relacji między dźwiękami a pewnymi walorami wizualnymi. Muzyka oznacza tutaj wyższy porządek utworzony z dźwięków, ich kompozycję, która za punkt wyjścia bierze pewną umowę co do sposobu przekładu kształtów, linii, barw lub liter i cyfr na wartości rytmiczne, agogiczne, tonalne itp.

Projekt wystawy ma na celu stworzenie sytuacji komunikacyjnej między artystami, którzy zajmują się dźwiękiem i audiowizualnością. Wspomniana sytuacja ma doprowadzić do przygotowania wystawy, na którą będą się składały obiekty i instalacje ukazujące twórcze przenikanie się rejestrów dźwiękowego i wizualnego ze ścisłym uwzględnieniem zagadnienia przedstawiania muzyki pod postacią rysunku, grafiki, animacji lub innej techniki, cyfrowej lub analogowej. Dodatkowe cele to współpraca zaproszonych artystów prowadząca do wymiany doświadczeń i współdzielenia wiedzy.” (z zapowiedzi kuratora)

Zaproszeni artyści to:  Roman Bromboszcz ,Patryk Daszkiewicz, Daniel Koniusz, Tomasz Misiak, Marek Rogulski, Andrzej Wasilewski, Zorka Wollny, Anna Szwajgier. 

Joanna Szumacher opisując swój projekt w „Wozowni” mówi m.in. W zabawie w kółko i krzyżyk gracz, im większą ma inicjatywę w grze tym większą ma szansę na remis i na wygraną. (…) Jednak jak w każdej grze nawet tak prostej nie ma pewności, czy wygra się, czy przegra. W kompozycji, jaką znajdujemy na wystawie jesteśmy w otwartej dla nas sytuacji  i sami musimy określić. czy chcemy grać i czy jest nam tam i w niej wygodnie. Jednak dronowy dźwięk neonów, biel pomieszczenia ma podkreślać grozę bycia w obcym sobie środowisku i niepewność (…). W  dziwnej rozgrywce ze swoim ciałem, odczuciami w przestrzeni, która nie jest przyjazna na chwilę powinniśmy się zatrzymać i zadać sobie pytanie: czy warto grać, o co toczy się gra, bo jakkolwiek byśmy nie zakreślali, cieszyli się z wygranych i remisów na końcu zawsze jest jakiś krzyżyk. 

Rysunki Joanny Szumacher można było oglądać w „Wozowni” rok temu w maju na wystawie  Zeszyt Zagraniczny Nr 2, projekcie, w którym spotykały się artystki, ilustratorki, graficzki i designerki w składzie polsko-niemiecko-szwedzkim.

Joanna Szumacher  ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Łodzi, obecnie studiuje na Akademii Sztuki w Szczecinie. Artystka multimedialna, tworzy rysunki, obiekty artystyczne, muzykę. Członkini zespołu “Smutne kobiety” (wraz z Izabelą Robakowską).

Pomysł zrealizowania wspólnego projektu dotyczącego Rubinkowa pojawił się w 2013 roku.  Poprzedziły go wcześniejsze niezależne działania dotyczące osiedla; m.in. pocztówki “Pozdrowienia z Torunia” Aleksandry Sojak-Borodo (2005, potem dwie niezależne serie w 2013), czy seria obrazów i wystawa “Rubinkowo” Katarzyny Skrobały (2007).

Artystki deklarują, że w 2014 roku ponownie chcą działać w obrębie Rubinkowa i pokazać, że w tym co pozornie nieatrakcyjne i typowe jest duży potencjał dla twórczych działań. Podsumowaniem rocznych działań będzie wystawa, na którą złożą się prace rysunkowe i malarskie zainspirowane blokowiskiem, mieszkańcami, krajobrazem Rubinkowa. Będzie można obejrzeć zdjęcia i filmy, złożyć model bloku, wybrać sobie nietypową pocztówkę. Nie jest to projekt zakładający inwentaryzację tego miejsca, a bardziej impresja na temat osiedla. Naszym założeniem jest – zapewniają autorki – by Rubinkowo potraktować tak, jakby to była reprezentatywna część miasta. Poza pracami, w których najistotniejszy jest walor plastyczny, projekt zakłada aspekt społeczny. (…) Dla nas jest to przede wszystkim przygoda artystyczna, ale z założeniem, że nie jest to tylko „sztuka dla sztuki”, a przedsięwzięcie niosące w sobie próbę pogłębienia pewnych więzi społecznych.

Wystawie będzie towarzyszył katalog, w którym obok reprodukcji prac rysunkowych, malarskich znajdą się także zdjęcia i historie opowiedziane przez mieszkańców Rubinkowa.

Na projekt Rubinkowo artystkom zostało przyznane roczne stypendium artystyczne Prezydenta Miasta Torunia na rok 2014.

Katarzyna Skrobała, absolwentka Malarstwa Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Od 2006 pracuje w Galerii i Ośrodku Plastycznej Twórczości Dziecka w Toruniu. Prowadzi cykliczne autorskie zajęcia plastyczne, pisze programy edukacyjne i zajmuje się projektowaniem graficznym.

Aleksandra Sojak-Borodo ukończyła Grafikę na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, w 2011 obroniła doktorat. Pracuje w Zakładzie Rysunku UMK. Tworzy instalacje, obiekty, rysunki, performance. Jest opiekunem Ogólnopolskiej Wystawy Rysunku Studenckiego odbywającej się od 2008 w Galerii Sztuki „Wozownia” i na WSP UMK w Toruniu. Prowadzi też warsztaty artystyczne dla dzieci i młodzieży.

kurator: Krzysztof Jurecki

Lucjan Demidowski i Marcin Sudziński tworzą w Lublinie. Korzystają z tej samej pracowni i ciemni fotograficznej znajdującej się w Ośrodku „Brama Grodzka-Teatr NN”. (…) Należą do różnych generacji artystycznych, ale łączy ich wiele w rozumieniu istoty procesu fotograficznego. Dla Demidowskiego punktem odniesienia do tworzenia własnej twórczości było doświadczenie konceptualizmu i tradycji neoawangardowej lat 70., dla Sudzińskiego kontakt z tradycją „fotografii elementarnej” z lat 80. (Bogdan Konopka) oraz różnymi formami dokumentu fotograficznego. Tworzą przy użyciu wielkoformatowych aparatów na negatywy. (…) Lucjan Demidowski od lat 70. niezwykle konsekwentnie pracuje nad cyklem z lustrami, w których od analiz fotomedialnych przeszedł do formy lustra, jako podstawowego składnika jego formy artystycznej, o bardzo różnej funkcji i idei. Forma prac jest niezwykle wyrafinowana pod względem wizualnym i często prowadzi do iluzjonizmu, który ma swa tradycje w malarstwie barakowym, ale także w tradycji konstruktywizmu w wersji unizmu Władysława Strzemińskiego, która dla lubelskiego artysty jest jednym z istotnych odwołań. Marcin Sudziński w XXI wieku jest przede wszystkim portrecistą. W technice mokrego kolodionu wykonuje także ekspresyjne i wnikające w głąb swej duchowości nostalgiczne autoportrety. Dokonał jakże trudnego rozrachunku z samym sobą i swoją pamięcią (Ojciec, 2010). Podobnie jak Demidowski, wykonuje fotografie z „aurą” w znaczeniu Waltera Benjamina, która w tym przypadku może być interpretowana, jako duchowa i delikatna tkanka, z jakiej wg. nich utkana jest każda istotna fotografia. (fragmenty z tekstu kuratora K. Jureckiego)

Na wystawie zaprezentowane zostaną prace fotograficzne Krzysztofa Kurłowicza Home Edition; w 2013 roku w „Wozowni” był prezentowany inny cykl tego autora Rozstrojenie, o którym kuratorka Ewelina Jarosz pisała m.in. „Podejmuje on i zarazem „rozstraja” wybrane wątki jego /Kurłowicza/ wcześniejszych poszukiwań artystycznych, które koncentrują się wokół przedstawienia ludzkiego ciała w kadrze, tworzonej przez nie relacji figura-tło, grze światła i cienia, a także szeroko pojętym pejzażu.”

Krzysztof Kurłowicz, fotograf, tłumacz, absolwent Wydziału Filologicznego Universität Leipzig (Niemcy), w 1999 uzyskał dyplom tłumacza akademickiego. W twórczości posługuje się różnymi technikami fotograficznymi. W roku 2007 na zaproszenie Stowarzyszenia Fotografików Dolnej Austrii FLUSS poprowadził w Wolkersdorfie artystyczne warsztaty „Zur Person”. W ostatnim okresie w obszarze jego zainteresowań znajduje się głównie człowiek, jego ciało jako przestrzeń mediacji między światem wewnętrznym a zewnętrznym oraz problemy z własną identyfikacją i tożsamością: są to m.in. cykle  Tatuaż-ciało, Zmagania, Ersatz, Marzenia, Rozstrojenie.

Anita Andrzejewska na wystawie Niespiesznie prezentuje zdjęcia wykonane głównie w Birmie, do niedawna jednym z najbardziej zamkniętych rejonów świata, który powoli wyłania się z mroku dyktatury, izolacji i niebytu na arenie międzynarodowej. Jak mówi autorka, bohaterami fotografii są ludzie, ale także pejzaże, zwierzęta i przedmioty, które wyłaniają się z cienia i wychodzą na spotkanie z obcym wędrowcą? fotografem. (…)Nie ma w tych fotografiach reżyserii, ani konceptualnych założeń a priori. Są one raczej wynikiem kontemplacji tego, co w rzeczywistości zastane, zgodnie z instrukcją medytacji zalecającej doświadczanie? tu i teraz? Tytuł wystawy koresponduje też z technicznym aspektem prezentowanych fotografii – to tradycyjna fotografia srebrowa, a odbitki są barytowe, wykonane własnoręcznie.

Lubię oszczędne środki wyrazu i szlachetność tradycyjnej techniki srebrowej. (…) A rezygnacja z użycia koloru przynosi od razu pewien stopień wyabstrahowania obrazu z rzeczywistości. Zasadą kompozycji czarno-białych zdjęć jest światło, które wydobywa motywy z cienia. I to właśnie ta opozycja światła i cienia jest tu najważniejsza. (z wywiadu dla Digital Camera Polska, 03/2014)

Anita Andrzejewska, artystka urodzona w Toruniu, absolwentka grafiki na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, fotografka, podróżniczka, ilustratorka książek dla dzieci. Od 1997 roku należy do Związku Polskich Artystów Fotografików; członkini stowarzyszenia twórczego „Grupa 13.” Od lat angażuje się w projekty artystyczno-społeczne, łączące Europę i Azję. Prowadziła warsztaty plastyczne dla dzieci w indyjskim Ahmedabadzie, kilkakrotnie odwiedziła Iran, gdzie współtworzyła projekty fotograficzno-literackie w Teheranie, Isfahanie, Szirazie, Jazdzie. Wielokrotnie nagradzana, m.in. w konkursie na projekt fotograficzny dla amerykańskiego Santa Fe Center for Visual Arts.

W toruńskiej „Wozowni” Anita Andrzejewska wystawiała swoje prace w 2007 (footprints).

Kuratorka: Elżbieta Łubowicz

W twórczości Kostasa Kiritsisa stale obecna jest inspiracja opowiadaniami Jorge Luisa Borgesa z tomiku Fikcje, a szczególnie Biblioteką Babel. Jednak w jego pracach to nie fikcja dominuje nad rzeczywistością, ale odwrotnie – materialny konkret wdziera się w świat fikcji, tworząc „realne metafory”.

„Kostas Kiritsis, artysta posługujący się fotografią – a więc wypowiadający się już w jednym z nowych, obrazowych mediów – głównym motywem i najbardziej znaczącą formą swoich prac uczynił książkę – symbol odchodzącej epoki. Wciąż powracającym tematem jego twórczości jest także zmierzch cywilizacji – naszej cywilizacji – oglądanej oczami świadka z odległej przyszłości. (…) Ze swoich fotografii Kostas Kiritsis tworzy unikatowe książki, w których obrazy wypełniają całe strony; nie pojawia się w nich ani jedna litera. Są to więc dzieła sztuki wizualnej i to z trudem dające się zaliczyć do kategorii „książka artystyczna”, ponieważ z premedytacja eksponują swój charakter raczej roboczego zapisu koncepcji niż wypracowanego warsztatowo obiektu. Mimo to jednak właśnie ich konkretny, zmysłowy charakter ma kluczowe znaczenie dla emocjonalnego działania i sensu, jaki ze sobą niosą. Prace tego artysty są w istocie szczególnym requiem dla książki; hołdem składanym jej przez obraz – nowy nośnik znaczeń – wpisujący się w stara formę papierowych kartek książki, przewracanych jedna po drugiej z odczuwalnym oporem ciężaru ich materii.” (z tekstu kuratorki, Elżbiety Łubowicz do katalogu wystawy).

Wystawa składa się z dwóch instalacji utworzonych przez książki w bardzo małym i wielkim rozmiarze. Wyjątkowym doświadczeniem dla widza będą na pewno wielkie j księgi o rozmiarach przekraczających wzrost człowieka, do których wnętrza można wejść, spacerując między kartami.

Kostas Kiritsis, urodzony w Szczecinie w 1962 roku, mieszka w Nowym Jorku. Studiował na Politechnice Szczecińskiej (1980-86) oraz w School of Visual Arts w Nowym Jorku (1992-95). Miał indywidualne wystawy m.in. w Warszawie / CSW Zamek Ujazdowski, 1999; Wrocławiu / Galeria Awangarda BWA, 2004; Poznaniu / w ramach Biennale Fotografii, 2003; w Aarhus w Danii, 2005; w Nowym Jorku. 2003 i 2011. W toruńskiej „Wozowni” Kostas Kiritsis prezentował swoje prace w 2004 roku na wystawie „Cywilizacje”, zorganizowanej także przez Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu.

Paulina Paździera ukończyła w 2011 roku Wydział Grafiki na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie, dyplom obroniła w pracowni linorytu. Rysuje, ilustruje, fotografuje, szyje, kolekcjonuje przedmioty. Na blogu pepedwa.blogspot.com obrazuje swoje przeżycia wewnętrzne, którym nadaje formy chromatycznych rysunków i obiektów. Interesuje się i drąży temat wnętrz, pomieszczeń i odczuć. „W swoim opowiadaniu, jak traktuje sztukę wykorzystuje historie zasłyszane, odkryte i przetworzone po swojemu, jak i te zaaranżowane zupełnie od nowa. Źródłem inspiracji jest dla niej doświadczanie otoczenia, zaglądanie w prywatne światy, jak i wykrywanie w nim maleńkich skrawków, śladów materii, elementów na pozór nic nie znaczących. Porusza tematykę domu, miejsca intymnego, dwojako rozumianego wnętrza (fizycznego i psychicznego) oraz przedmiotu, jego funkcji i nie funkcji oraz nakazów i zakazów związanych z jego użytkowaniem. Prace powstają często intuicyjnie, impulsywnie, dominuje nieoczywistość, logika snu, paradoks, łączenie odległych tematów, wyjmowanie z kontekstu, obnażanie.” (autorka o sobie i swojej twórczości).

Pomysł Pauliny Paździery na przetwarzanie rzeczy niepotrzebnych na niebanalne przedmioty, pod nazwą pepeprodukt został zauważony i znajduje się w przewodniku: Dobre Zakupy – Polskiej Zielonej Sieci.

Autorka cyklu: Kamila Krzanik-Dworanowska

Muzyka jest czymś bezcielesnym, trudno uchwytnym, ulatującym wraz z chwilą. Rysowanie muzyki to zagadnienie, które tworzy jednostronną lub symetryczną relację między danymi wzrokowymi i słuchowymi. Zajęcia dla dzieci powiązane będą z wystawą, na którą składają się obiekty i instalacje ukazujące przenikanie się rejestru dźwiękowego i wizualnego, z uwzględnieniem możliwości przedstawiania muzyki pod postacią rysunku, grafiki, animacji lub innej techniki, cyfrowej lub analogowej. Część warsztatowa spotkania będzie polegała na stworzeniu kompozycji rysunkowej spójnej z nastrojem usłyszanej muzyki.

Rubinkowo jest jednym z osiedli często określanym słowami: blokowisko, wielka płyta, beton. Podobnych osiedli nie brakuje w innych większych miastach w Polsce. Na pierwszy rzut oka wszystkie one wydają się do siebie podobne: szeregi bloków, wieżowce, zsypy, windy, niewielkie balkony, ogródki przyblokowe, place zabaw, markety, drobne sklepiki i bary. Na wystawę, z którą powiązane będą warsztaty, złożą się prace zainspirowane blokowiskiem, mieszkańcami, krajobrazem Rubinkowa. Podczas zajęć będzie można obejrzeć obrazy i rysunki, zdjęcia i filmy, złożyć model bloku, wybrać sobie nietypową pocztówkę. Warsztaty poprowadzą artystki Aleksandra Sojak-Borodo i Katarzyna Skrobała.

Wrześniowe warsztaty powiązane będą z wystawą Anity Andrzejewskiej „Z ciemności”. Artystka fotografuje na czarno-białych negatywach i robi autorskie odbitki w ciemni. Początek zajęć będzie stanowić krótka wycieczka po galerii, podczas której uczestnik będzie miał okazję poznać prace fotografki. Wyjaśnimy najważniejsze pojęcia, historię i to w jaki sposób zdjęcia powstają oraz co można z nimi zrobić. W programie przewidziane są zasady kompozycji kadru zdjęciowego oraz techniki fotograficzne. W trakcie warsztatów uczestnik dowie się wszystkiego, co czyni zdjęcie dobrym i ciekawym dla odbiorcy. Zajęcia mają na celu pełniejsze i świadome korzystanie z możliwości fotografii.

Zajęcia warsztatowe dla dzieci i młodzieży – po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym (kontakt: Kamila Krzanik-Dworanowska, Kazimierz Napiórkowski)