Wystawa Jamais vu prezentuje prace pięciu artystów, którzy w różny sposób zainteresowani są problemem widzenia, posługując się abstrakcyjnymi lub quasi-abstrakcyjnymi formami. W ich działaniach aktywność wizualna funkcjonuje jednocześnie jako temat i materia sztuki. Percepcję tych artystycznych rzeczywistości odnieść można do terminu “jamais vu” – pojęcie to stosowane jest przez psychologię na określenie nagłego poczucia dziwności, nierealności oglądanych rzeczy. Zgromadzone na wystawie prace sygnalizują przekonanie o niezwykłej złożoności świata wizualnego oraz wskazują na współczesne znaczenie abstrakcji.

Koncepcja wystawy wychodzi od spostrzeżenia, że przedmiotem szczególnego zainteresowania w sztuce staje się „struktura pola wizualnego“, a celem wielu działań artystycznych jest odkrywanie i badanie procesów powstawania “jednostek wizualnych”. Koncentracja na mechanizmach widzenia ma rodowód modernistyczny i związana jest z rozwojem sztuki abstrakcyjnej. Mimo, że termin abstrakcja przynależy przede wszystkim do kontekstu kulturowego modernizmu, wystawa stawia pytanie o to, czym podyktowana jest potrzeba kreowania form abstrakcyjnych współcześnie i jakim językiem można o nich mówić.

Agata Biskup, ur. w 1982 roku w Brzozowie, studia na Akademii Sztuki Pięknych w Krakowie. mieszka i pracuje w Krakowie. Tworzy obiekty przywodzące na myśl sprzęty lub narzędzia o nieokreślonej funkcji. Ich powstanie poprzedzają notatki wizualne w formie fotografii i szkiców. Kreując obiekty semantycznie „wypatroszone”, zdaje odbiorcę na samo patrzenie i rozumienie na przed-treściowym poziomie. W obrębie tych wizualnych poszukiwań artystka podejmuje także bardziej szczegółowe problemy. W kilku pracach pokazywanych na wystawie Jamais vu zajmuje się kategorią płaszczyznowości, możliwością (czy też niemożliwością) stosowania jej jako elementu kreacji rzeźbiarskiej.

Przemek Czepurko, ur. w 1976 roku w Rzeszowie, studia na Akademii Sztuki Pięknych w Krakowie, mieszka i pracuje w Krakowie. Tworzy oszczędne w formie obiekty, wykonując wokół nich szeroką pracę kontekstową. Artysta formułuje alternatywne scenariusze, struktury znaczeniowe dotyczące zdarzeń minionych i poddaje badaniu sposoby myślenia o przeszłości, aktualności, stawaniu się, zmianie, sytuacji potencjalnej, co prowadzi do „wytwarzania kontekstowości do tego, co nienazwane”. Obiekty swoją syntetyczną formą nie opisują całej komplikacji tych splotów, ale jakby ogniskują ją w sobie, wchłaniają do wewnątrz. Stanowią one punkt zwrotny, jak zwężenie w połowie wysokości klepsydry, od którego budowanie znaczenia, już jako wysiłek odbiorcy, zaczyna się na nowo.

Petr Dub, ur. w 1976 roku w Pradze, studia magisterskie i doktoranckie na FAVU BUT w Brnie oraz AAAD w Pradze. Tworzy obrazy-obiekty, w których ukryte pod płótnem elementy konstrukcji napierają na gładką, napiętą „skórę” obrazów, powodując różnokształtne wybrzuszenia. Fizyczny wymiar obrazów akcentuje sposób użycia materiału: proces jego zbierania i obrabiania jest integralną częścią tych prac i determinuje w pewnym stopniu ich kształt. Poszczególne cykle prac poprzez różnice kształtów, kolorystyki i faktury kodyfikują zróżnicowane bodźce zmysłowe: stanowią komentarz do różnych zjawisk kultury wizualnej, ale mówią też o prywatnych doświadczeniach.

Pavla Sceranková, ur. W 1980 roku w Koszycach, studia magisterskie i doktoranckie na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze. W pracach z lat 2011-2012 podjęła zagadnienie widzenia jako dynamicznego procesu. Artystka używa materiałów, które szczególnie stymulują wzrok: odbijające światło lustrzane powierzchnie, niekiedy dodatkowo wprawione w ruch. Zainicjowana w ten sposób gra z fizjologicznymi ograniczeniami oka podnosi problem teoretyczny. Pavla Sceranková testuje wrażliwość wizualną w zakresie abstrakcyjnej percepcji wzrokowej będącej czystą energią, ruchem, płynnością.

Dominika Skutnik, ur. w 1971 roku w Gdańsku, studia na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku i Uniwersytecie Gdańskim (Instytut Anglistyki). Tworzy instalacje o charakterze site-specific. Wykorzystując dostępne warunki przestrzenne kreuje monumentalne struktury, które potęgują określone cechy przestrzeni lub radykalnie ją przekształcają. W Wozowni przygotowała instalację odwołującą się do regularnego układu belek, którymi podzielona jest sala galerii.

Patronat medialny: