wernisaż 10 czerwca 2011 roku, godz.18.00

wystawa czynna do 26. 06. 2011

Zanurzyć się w kolorach, wpisać w różnorodne klimaty, zatonąć w tajemniczych przestrzeniach – tak zachęcał w 2005 roku do oglądania akwareli Elżbiety Wiśniewskiej malarz i teoretyk sztuki Jacek Bukowski – (…) zanurzając się w tej sztuce doznajemy czegoś na kształt poetyckiego balansowania. Statyczność ustępuje kreatywnej zmienności. 

Elżbieta Wiśniewska ukończyła studia i uzyskała dyplom na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, studia podyplomowe na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Tworzy w zakresie malarstwa akwarelowego, wystawia indywidualnie, a także uczestniczy w pokazach zbiorowych, plenerach, sympozjach i innych wydarzeniach artystycznych popularyzujących sztukę. Poza własną działalnością twórczą, jest animatorem kultury artystycznej, kuratorem ogólnopolskich konkursów i wystaw, m.in. Ogólnopolskie wystawy i konkursy „Impresje polskie” im. Bronisława Jamontta. Jest także autorką scenariuszy i aranżacji ekspozycji, opracowań katalogów oraz kilkudziesięciu publikacji o artystach i sztuce współczesnej. Członkini Ekologicznego Stowarzyszenia Środowisk Twórczych EKOART w Poznaniu, Stowarzyszenia Marynistów Polskich Oddział w Poznaniu, Związku Polskich Artystów Plastyków Okręg Toruński i Stowarzyszenia Historyków Sztuki Oddział w Toruniu. Członkini Zespołu redagującego Aspekty Filozoficzno-Prozatorskie, Inowrocław.  

W 2010 roku w „Wozowni” miała miejsce wystawa Studencki azyl kultury, dokumentująca jedną z form działalności Elżbiety Wiśniewskiej, która kierowała tą właśnie galerią Zrzeszenia Studentów Polskich na UMK w latach 1967-1971. 

Tym razem artystka prezentuje własną twórczość malarską, na swojej małej retrospektywie pokazuje prace już znane i te mniej znane, a także te nigdy nie pokazywane.

Malarstwo Elżbiety Wiśniewskiej, zda się, operuje najszerszą skalą środków ekspresji, stąd obok skłębień i eksplozji form doświadczymy wyciszenia i zadumy. Kreska wyłaniająca się z plamy i plama barwna porządkująca gmatwaninę linearnych układów, bardziej lub mniej konkretnie przyobleka się w pejzaż-fragment natury, na równi wydobyty z otoczenia jak i z własnego wnętrza, a więc portret metaforyczny. (Jacek Bukowski, fragment ze wstępu do katalogu, 2011)

Operując pozornie „niemodną” techniką akwarelową, okazuje się Wiśniewska malarzem wyraźnie określonym, o wielkiej pasji i temperamencie. (…) Potrafi okiełznać narzucającą się swymi banalnymi wdziękami naturę, potrafi z niej zbudować dzieło o zamierzonej ekspresji, pełne znaczeń i emocji, dalekie od wytartych stereotypów. (Krzysztof Racinowski, fragment ze wstępu do katalogu, 2011)