Ute Seifert mieszka i pracuje w Ottersberg/Niemcy i Bazylei/Szwajcaria. W latach 1982-86 studiowała malarstwo i arteterapię, a wcześniej ekonomikę przedsiębiorstw, filozofię i psychologię. Chętnie współpracuje z kompozytorami. Artystka zaprezentuje na wystawie w Wozowni m.in. instalację time doesn’t wait – niewielkie namioty z papieru używanego do torebek herbacianych, wypełnione wysuszonymi płatkami róż, które zostaną podwieszone pod sufitem sali galeryjnej. Znajdzie się tam również obiekt – stara maszyna do pisania ze stosem niekończącego się papieru, na której widzowie mogą pisać.

Oliver Voigt, we wspólnej wystawie z Ute Seifert pokaże głównie prace, które związane są z tematem tożsamości i wyobcowania. Nacisk położony jest na uczucie rozdrażnienia i konfliktu wewnętrznego, wywołanego próbą odnalezienia się w różnych miejscach bądź w czyjejś skórze. Artysta pokaże m.in. prace takie, jak: It´s not easy to be a Tourist (2000), It s nice here, I´m feelin´fine (powstająca od 1998),Not easy to be you (2011), a także ukazująca inny punkt widzenia The Hunter (2010.

Daniel Rycharski / street art na wsi
Kuratorka: Dorota Łagodzka

Daniel Rycharski realizuje swoje instalacje multimedialne w przestrzeni wiejskiej Kurówka (okolice Sierpca), wsi jego dziadków, gdzie obecnie sam – chociaż urodzony w mieście – mieszka i pracuje. Projekt rozpoczął w 2009 roku i prowadzi dalej w ramach studiów doktoranckich. Inspiracją do tych działań artystycznych były kontakty z mieszkańcami i ich opowieści o tajemniczych zwierzętach i niezwykłych zdarzeniach, które zaowocowały we wsi serią murali z przedstawieniami hybrydalnych zwierząt i stworów. Kolejny projekt artystyczny skierowany do mieszkańców Kurówka to Galerie-Kapliczki. Odnosi się on, jak mówi, artysta, do desakralizacji człowieka współczesnego, tęsknoty za religią  i prób “€žzakładania świata na nowo”. Galeria-Kapliczka to pomnik wiejski – drzewo kosmiczne. Pełni rolę sanktuarium sztuki, tak jak dawniej drzewo – Kolumna Niebios zastępowało świątynię. Zdaniem kuratorki Doroty Łagodzkiej Rycharskiemu udaje się realizować postulaty zawarte w manifeście Grupy Działania z 1980 roku (Grupa Działania, współtworzona przez Bogdana Chmielewskiego, Witolda Chmielewskiego, Andrzeja Maźca, Wiesława Smużnego i Stanisława Wasilewskiego, od drugiej połowy lat 70. prowadziła akcje artystyczne we wsi Lucim), (…) a może nawet jego twórczość można uznać za rodzaj ich aktywności. Rycharski widzi we wsi i jej mieszkańcach duży potencjał, także artystyczny, który zamierza wykorzystać.

Wystawa w Wozowni będzie się składać z trzech części: fotograficznego pokazu murali, prezentacji projektu „Galeria-Kapliczka” oraz pokazu onirycznego filmu o Kurówku .

Daniel Rycharski ukończył grafikę na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie,  gdzie prowadzi zajęcia w pracowni multimediów oraz pracowni interdyscyplinarnej. Od 2010 roku jest doktorantem w pracowni interdyscyplinarnej Zbigniewa Sałaja i Grzegorza Sztwiertni na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Zajmuje się działaniami artystycznymi w przestrzeni wsi, jest twórca wiejskiego street artu, współpracuje z fundacją Vlepvnet, prowadzi Galerię-Kapliczkę, tworzy filmy, słuchowiska radiowe, intstalacje, projekty site-specific. W latach 2005 – 2009 tworzył grupę artystyczną ze Sławomirem Shuty.

Wystawa jest prezentowana w ramach cyklu wspólnych pokazów braci Pręgowskich pod nazwą Brothers in Arts, których założeniem jest eksploracja i przesuwanie granic pomiędzy uprawianymi przez autorów dyscyplinami sztuki – plakatu i malarstwa, a także próba konfrontacji dwóch rodzajów artystycznej wypowiedzi o wyraźnie publicystycznym charakterze. „Aktualność plakatów programowa i obowiązkowa, w przypadku obrazów nieco przypadkowa, powstała niejako mimochodem i wzięta w nawias metafory stanowi przestrzeń, w której nasze działania się spotykają. Nie ma między nimi wyraźnej granicy; plakat zapożyczając z obrazu śmiałość w artykułowaniu form, a obraz z plakatu pewien reżim i dyscyplinę niezbędną w komunikacji z odbiorcą nieustannie zamieniają się miejscami” (Autorzy). Powyższe założenia jednocześnie inspirują artystów do szukania adekwatnych rozwiązań ekspozycyjnych, do znajdowania nowych kontekstów i zestawień dzieł we wspólnej przestrzeni.

Filip Pręgowski (ur. 1973) uzyskał dyplom z zakresu technologii XVII-wiecznego malarstwa flamandzkiego w pracowni prof. Józefa Flika na WSP UMK w Toruniu; w 2009 roku obronił prace doktorską na temat malarstwa Francisa Bacona pod kierunkiem prof. dr hab. Jerzego Malinowskiego w Zakładzie Historii Sztuki Nowoczesnej UMK. Zajmuje się malarstwem i projektowaniem graficznym, pracuje także jako konserwator dzieł sztuki.

Nikodem Pręgowski (ur. 1981) studiował na WSP UMK w Toruniu, dyplom ze specjalności Projektowanie Graficzne w pracowni prof. Sławomira Janiaka, aneks do dyplomu z przedmiotu Malarstwo pod kierunkiem prof. Bogdana Przybylińskiego. W 2009 roku obronił pracę doktorską z zakresu plakatu na macierzystym Wydziale. Pracuje na stanowisku asystenta w Zakładzie Projektowania Graficznego UMK w Toruniu. Zajmuje się projektowaniem plakatów.

kuratorka: Magdalena Furmanik-Kowalska

10.02.- 4.03.

Natalia Jaskuła (ur.1974 w Rudzie Śląskiej) po studiach na Uniwersytecie Warszawskim (Filologia Japońska /1993-96; Filologia Romańska/ 1998-2003) doskonaliła swoje literackie wykształcenie na Sorbonie w Paryżu, gdzie napisała pracę dyplomową na temat związków literatury i malarstwa w XVIII wieku. Sztuka i literatura są obecne także w życiu artystki, uprawiającej fotografię artystyczną, którą z powodzeniem wystawiała na wystawach indywidualnych i zbiorowych we Francji (nagrody na konkursach i festiwalach), Szwajcarii, Tunezji, Anglii. Jej pierwsza wystawa w Polsce miała miejsce w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie (BUW) i w Instytucie Francuskim, kolejna w warszawskiej galerii Galearnia i w Krakowie. Od 2006 roku współpracuje jako dyrektor artystyczny i scenograf z Międzynarodowymi Spotkaniami Fotograficznymi w Ghar el Melh w Tunezji.

Natalia Jaskuła kreuje w swoich fotografiach własną rzeczywistość o wyrafinowanej poetyce, dla zamkniętych w swoim świecie melancholijnych postaci, konstruuje malarskimi środkami odrealnione przestrzenie, inscenizuje sytuacje inspirujące widza do refleksji na temat odwiecznej prawdy o człowieku, jego relacji ze sobą i ze światem zewnętrznym.  Efektem jej artystycznych działań są fotografie niezwykle spójne stylistycznie, dotykające prawdy nie tylko o człowieku, ale i o sztuce fotografii, zdaniem autorki nagminnie i niepotrzebnie wykorzystywanej do „dawania świadectwa prawdzie”.

Maciek Duchowski ukończył w 2005 roku Wydział Malarstwa ASP w Warszawie (2005) i Dutch Art Institute w Enschede w Holandii (2008). Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, fotografią i sztuką video. W Galerii Wozownia zaprezentuje serię nowych prac malarskich.

„Myślę, że Malarstwo ma sens wtedy, gdy jego forma nie jest wtórna w stosunku do słów czy pojęć, lecz sama stanowi własny przedrefleksyjny porządek.(…) Obraz malarski postrzegam jako pole błędu, rodzaju zakłócenia wobec standardowych sposobów widzenia, często wynikających z komunikatu medialnego.(…) Mój dialog z obrazami z mediów postrzegam jako próbę wzniecania obszarów wolności wizualnej, fotografia zostaje wchłonięta przez malarstwo, jej znaczenie ulega zmianie, ma to prowadzić do odautomatyzowania widzenia.

Dla potrzeb mojej twórczości przechwytuję obrazy z przekazu telewizyjnego i umieszczam je w kontekście malarskim. Fotografie te są dla mnie wyrwanymi z pierwotnego znaczenia fragmentami telewizyjnej przeszłości.(…) Następnie umieszczam zdjęcia w otoczeniu malarskim, które odmienia ich pierwotny sens i nadaje im nową rangę. Obrazy te przestają być przeszłością przekazu telewizyjnego, ale zostają przywrócone do życia w nowej formie, stają się częścią odmiennego komunikatu. Tradycyjna telewizja w pewnym sensie przypomina malarstwo, ponieważ nie jest interaktywna, posiada jasne rozróżnienie między nadawcą a odbiorcą, może być źródłem osobistej kontemplacji. Poza tym w dobie internetu i zupełnie nowych możliwości należy zapewne do mediów odchodzących, co dodaje jej pewnej nostalgii i prowadzi do refleksji na temat stosunku człowieka do technologii komunikacyjnych w ogóle.” (z tekstu M.Duchowski)

Kuratorka: Maria Niemyjska

Wystawa Anny Orlikowskiej należy do cyklu wystawienniczego poświęconego małej skali, makiecie i modelowi w sztuce. Artystka podejmuje problem niedoskonałości immanentnie związany z kreacją sztucznych światów. Prezentowany na wystawie filmfound footage składa się z fragmentów demaskujących sztuczność dekoracji filmowych. Atrapa definiowana jest jako “coś pozbawionego wartości, co sprawia pozór bycia czymś, czym w rzeczywistości nie jest” (Słownik Języka Polskiego PWN), posiada więc specyficzny status, w który wpisana jest zarazem iluzja jak i deziluzja. Taka dwoistość cechuje każdą kreację, także artystyczną. W każdej kreacji zawiera się więc czynnik melancholijny – wytwory będące wyrazem twórczej potęgi wyobraźni łatwo zmienić się mogą w wydrążone semantycznie, martwe konstrukcje.

Anna Orlikowska, absolwentka ASP w Łodzi. Pracuje na Akademii Sztuki w Szczecinie. Autorka instalacji, fotografii, prac video. Podejmuje problematykę związaną z przestrzenią życiową człowieka, uwzględniając przede wszystkim jej subiektywny wymiar. Analizując wyobrażenia z nią związane, sięga do innych tekstów kultury jak również czerpie z osobistego doświadczenia.

Cykliczna impreza organizowana przez Zarząd Okręgu ZPAP w Toruniu. Tegoroczny Salon Wiosenny jest wystawą pokonkursową i stanowi XXXVIII edycję Dzieła Roku. Coroczne pokazy prezentują aktualną twórczość artystów plastyków środowiska toruńskiego i pozwalają na bieżąco śledzić ich działalność artystyczną we wszystkich dyscyplinach plastycznych.

EDUKACJA / Spotkania autorskie/ Wykłady/ Inne imprezy

ARCHITEKTURA W WOZOWNI / autorka projektu: Teresa Dudzińska

Marian Fikus. Kreator przestrzeni.
Projekty i realizacje / wykład

Marian Fikus, wybitny poznański architekt, profesor i wychowawca kolejnych pokoleń architektów, laureat Honorowej Nagrody SARP za 2008 rok, przyznanej za całokształt twórczości architektonicznej. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, od połowy lat 70. na stałe związany z Poznaniem i Politechniką Poznańską (kierownik Katedry Architektury Usługowej i Mieszkaniowej). Prowadzi własną pracownię – Studio Fikus. Mariana Fikusa interesuje problematyka struktur architektonicznych, małych elementów architektonicznych w przestrzeni, jak i zagadnienia dotyczące całych przestrzennych zespołów architektonicznych. W swoim bogatym dorobku ma wiele nieprzeciętnych projektów i realizacji, w dużej mierze związanych z architekturą duchową, w której się wyspecjalizował – są to nie tylko kościoły (w 2007 roku wraz z architektem Jerzym Gurawskim otrzymał Nagrodę im. św. Brata Alberta za architekturę sakralną), ale i ośrodki akademickie, m.in.: kampus Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza na Morasku w Poznaniu, nowy kompleks budynków Politechniki Poznańskiej nad Wartą, kampus 600-lecia odnowienia Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. We wszystkich tych założeniach widoczne jest twórcze myślenie o przestrzeni, szacunek dla krajobrazu kulturowego, dla miejsca i dla człowieka – „Marian Fikus jest kreatorem przestrzeni. Projektuje budynki, ale myśli jak urbanista”.

Zajęcia warsztatowe dla dzieci i młodzieży – po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym (kontakt: Maria Niemyjska, Kazimierz Napiórkowski)