Julia Curyło / Odpusty i cudowne widzenia

Kuratorka: Ewa Sułek

1 – 24.07

„Lubię ‘puszczać oko’ do widza”, powiedziała w jednym z wywiadów (PAP Life) warszawska artystka Julia Curyło i podkreśliła, że tworząc swoje prace chętnie sięga po żart, nawiązuje m.in. do współczesnej produkcji masowej i popkultury, a jednocześnie stara się umieszczać w nich „cytaty z historii sztuki, mające być zagadką dla widza”. Julia Curyło pokazuje dwuznaczności w naszym życiu: i dulszczyznę, i pobożność, i perwersję – mówi znany artysta Leon Tarasewicz, prof. ASP w Warszawie, w którego pracowni Curyło zrobiła dyplom (2009), i który jako jeden z pierwszych zauważył wyjątkowość jej sztuki. Dostrzegli to także jurorzy 20. Ogólnopolskiego Przeglądu Malarstwa Młodych PROMOCJE 2010 (organizowanego przez Galerię Sztuki w Legnicy), przyznając artystce Grand Prix Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz dodatkowo nagrodę specjalną Galerii Miejskiej BWA w Bydgoszczy w postaci wystawy indywidualnej. Prace autorki są jak świetnie skomponowany i zmiksowany utwór, gdzie ilość sampli jest bez znaczenia, gdyż zostały tak przetworzone, że stanowią jednorodną formułę, która pozwala na mutowanie znaczeń i symboli – tłumaczy jeden z jurorów, artysta Leszek Knaflewski, prof. UA w Poznaniu. Podobnie ocenili twórczość Julii Curyło jurorzy 6. edycji konkursu A19 organizowanego przez Galerię Pociąg do Sztuki (Warszawa, 2010) uzasadniając jej zwycięstwo (wielkoformatowy mural „Baranki Boże” na warszawskiej stacji metra Marymont) m.in. tym, że artystka nie podąża za przyjętymi schematami i środowiskowymi normami. (…) Łączy to, co wzniosłe z tym, co przyziemne. Gra elementami kultury wysokiej i popkultury. Bawi się dwuznacznością .

Artystka tworzy obrazy wielkoformatowe i realizuje projekty, także w przestrzeni publicznej; obrazom towarzyszą obiekty dmuchane oraz inne artefakty. Odwołujące się do estetyki kiczu i łączące w sposób sugestywny elementy religii i erotyki, nawiązujące do sztuki Jeffa Koons’a dmuchane obiekty z obrazów Julii Curyło rzucają nie lada wyzwanie współczesnemu widzowi (Anna Ferrari, historyczka sztuki, University of Cambrige, UK).

Andrzej Jerzy Lech / Cytaty z jednej rzeczywistości

Fotografie z lat 1979-2010

Kuratorzy: Krzysztof Jurecki, Magdalena Świątczak

1 – 24.07

Maciej Szymanowicz swój tekst o twórczości artysty (w albumie do wystawy) rozpoczyna stwierdzeniem, że fotografie Andrzeja Jerzego Lecha niewątpliwie uzyskały już status klasycznych w historii polskiej fotografii. Jego twórczość konsekwentnie rozwijana od końca lat 70., łączona jest z nurtem tzw. fotografii czystej, którą zdefiniował Andrzej Saj („bliżej ‘czystości’ sztuki fotografowania”). Początki nurtu związane były z wrocławską galerią Foto-Medium-Art., gdzie w marcu 1983 roku zainicjowano zwrot w stronę tego rodzaju fotografii wystawą autorstwa Lecha zatytułowaną 60 furtek. Korzenie twórczości Lecha oraz innych fotografików z tego kręgu wywodzi się z fotografii czeskiej – Andrzej Jerzy Lech studiował fotografię artystyczną w Szkole Sztuk Pięknych w Ostrawie w Czechach w pracowni Boȓka Sousedika – oraz przede wszystkim z amerykańskiej straight photography. W połowie lat 80. Lech rezygnuje ze współpracy z galerią Foto-Medium-Art  i w 1987 roku wyjeżdża do Republiki Federalnej Niemiec, a stamtąd dwa lata później do USA, gdzie dotąd w Jersey City (New Jersey) mieszka i tworzy. Wydarzenia te stanowią istotną cezurę w twórczości Lecha, w której od drugiej połowy lat 80. zacznie dominować fotografia drogi. W 2005 roku artysta otrzymał od Jersey City Landmarks Conservancy prestiżową nagrodę J. Owen Grundy History Award za całokształt działalności artystycznej związanej z utrwalaniem na fotografii historycznych części miasta Jersey City. Nadal też utrzymuje stały kontakt z Polską, od 2010 roku realizuje m.in. duży projekt fotograficzny Subiektyw – Kolekcja Wrzesińska.

Ekspozycja przygotowana od strony merytorycznej przez łódzką Galerię FF i niezależnego kuratora Krzysztofa Jureckiego ma na celu zaprezentowanie dorobku Andrzeja Jerzego Lecha z zakresu fotografii czystej, a w niej głównie fotografii dokumentalnej i pokazanie, jak duży wpływ miał dokument fotograficzny w wersji A.J. Lecha na kształtowanie się fotografii polskiej od lat 80. i 90.

Laboratorium Sztuki 2011. Wielkie mi rzeczy!

Kuratorka: Maria Niemyjska

Jarosław Jeschke / Żelazny

1. 07. – 21.08. 

Jest to trzecia wystawa w cyklu “laboratorium sztuki”, który jest w tym roku poświęcony tematowi skali, a w szczególności miniaturyzacji, operowaniu modelem lub makietą.

Jarosław Jeschke zaprezentuje nowy projekt “Żelazny”, zainspirowany zderzeniem dwóch samolotów w 2007 roku, podczas Air Show w Radomiu. Obrazy-obiekty odnoszą się poniekąd do fragmentów rozbitych samolotów, ale również przywołują problematykę związaną z fragmentaryzacją i całościowością. Każdy z nich posiada niejasny status będąc  niezależnym dziełem sztuki i jednocześnie sugerując kształtem, że jest elementem większej konstrukcji.

Andrzej Różycki / Bycie z sacrum

Kurator: Krzysztof Jurecki

29.07 – 28.08

Początki działalności artystycznej Andrzeja Różyckiego związane są z Toruniem, na tutejszym Wydziale Sztuk Pięknych UMK studiował w latach 60. konserwację zabytków i muzealnictwo, tutaj współtworzył grupę fotograficzną ZERO 61. Od 1969 roku, wraz z rozpoczęciem studiów na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, jego twórczość jest nierozerwalnie związana z tym miastem.  W 1970 roku wraz z Wojciechem Bruszewskim i Jozefem Robakowskim zainicjował działalność Warsztatu Formy Filmowej, w latach 80. współpracował z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi, zrealizował kilkadziesiąt filmów dokumentalnych o sztuce, wielokrotnie nagradzanych na międzynarodowych i polskich festiwalach.

W 1979 roku wpłynął na powstanie formacji Łódź Kaliska, która obwołała go swoim patronem. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików od 1966 (od 2002 członek honorowy). Nagrodzony medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2009) za osiągnięcia twórcze.

W latach 80. jego twórczość ewoluowała coraz głębiej w stronę sacrum, poruszała wątki antropologiczne, odwoływała się do sztuki i duchowości ludowej. Dążę do tego, by moja sztuka mogła uzyskać głębię, nawiązać dyskurs z czasem – mówi sam autor, który widzi swoje miejsce w sztuce pomiędzy awangardą a sferą duchowości. Jego twórczość można określić mianem „poetyki form” – pisze we wstępie do katalogu prof. Janusz Zagrodzki – najbardziej skondensowaną w formie poezją. Dzieło, którego istotę w równym stopniu stanowi temat, jak i forma, pojmowana jako proces duchowy, odciskający się w tworzywie, dalej rozszerza sferę znaczeń. (…) Przyjęcie przez twórcę postawy badacza podstawowych naturalnych praw sprawia, że jego działania nabierają szerszego wymiaru, sięgającego najgłębszych poziomów istnienia.

Marcin Mierzicki / High definition. Próby ekranowe.

29.07 – 21.08

Absolwent Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, dyplom z malarstwa uzyskał na Wydziale Malarstwa i Rzeźby w 2001 roku, realizuje również instalacje, obiekty, rzeźby oraz wideo. Stypendysta Ministra Kultury w 2006 roku. Prezentował swoją twórczość na pokazach indywidualnych, uczestniczył w kilkudziesięciu projektach artystycznych w kraju i za granicą. W 2010 roku gościł w „Wozowni” w ramach projektu Marii Niemyjskiej Laboratorium Sztuki. Dotykać bardzo proszę z realizacją pn. Skutki uboczne.  W twórczości Marcina Mierzickiego punktem wyjścia był obraz, a raczej przekraczanie medium malarskiego w kierunku akcentowania jego materialności. Obecnie artysta porusza się w obszarze działań site specific, często z zastosowaniem nie tylko obiektów, ale również dźwięku i zapachu. Obecnie artysta coraz częściej zaczyna wykorzystywać w swoich działaniach prace wideo, wprowadzając analizę medium filmowego oraz śledząc relacje filmowej rzeczywistości i materialnego świata. Wystawa planowana na 2011 rok w Wozowni zakłada wykorzystanie ekranów-obiektów w celu zainicjowania refleksji nad sytuacją odbiorczą, w jakiej stawia widza film w stosunku do doświadczenia fizycznie dostępnych obiektów i przestrzeni. Ekspozycji towarzyszył będzie autorski katalog poszerzający pole wizualne samej wystawy.

Lucjan Mianowski / Grafika

26.08 – 18.09

Lucjan Mianowski (1933-2009), grafik i malarz, którego twórczość trwale wpisała się w dzieje polskiej sztuki współczesnej. Jerzy Madeyski (historyk i krytyk sztuki) zwraca uwagę na dwie główne cechy określające twórczość Mianowskiego: pierwsza to malarskość wizji plastycznej, połączona ze ścisłymi rygorami rysunkowymi, druga – to niezmienna aktualność ideowo-formalna, biorąca swą genezę zarówno z żywego uczestniczenia w przemianach sztuki światowej (odbywał liczne podróże artystyczne), jak i współtworzenia nowych wartości wyrazowych. To on pierwszy wprowadził cytat fotograficzny do grafiki, jemu także w głównej mierze przypisuje się przeszczepienie na grunt polski takich kierunków sztuki zachodniej jak pop-art i op-art. Prace Mianowskiego (tworzy cyklami tematycznymi) wyróżniają się intelektualną świeżością, wrażliwością spojrzenia i autorskiego komentarza, a przy tym wizualną atrakcyjnością dzieła, mistrzostwem w łączeniu różnych sposobów widzenia i wyrazu.

Lucjan Mianowski ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom uzyskał w pracowni litografii u prof. Konrada Srzednickiego w 1956 roku. Przez dwa następne lata studiował malarstwo w pracowni prof. Czesława Rzepińskiego, a w 1959 roku otrzymał stypendium Rządu Francuskiego na studia w Paryżu w Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts. W 1965 roku zostaje wykładowcą litografii w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, od 1982 roku profesor tejże uczelni, nagradzany za osiągnięcia twórcze oraz pracę dydaktyczną, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005), Rektora ASP w Poznaniu (2006). Prezentowane na wystawach indywidualnych i zbiorowych prace Mianowskiego zdobywały nagrody, medale i wyróżnienia, m.in. Ogólnopolska Wystawa Młodej Plastyki, Warszawa, Arsenał 1955; I i II Biennale Grafiki, Kraków 1960, 1962; Międzynarodowe Biennale, Frechen 1972; Nagroda Krytyki Plastycznej, Kraków 1973; Międzynarodowe Biennale Grafiki, Kraków 1980, 1997. Prace w zbiorach polskich i zagranicznych, m.in. Muzeum Narodowe w Warszawie, Krakowie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku, Sao Paolo, Tokio, Sztokholmie, Biblioteka Narodowa w Paryżu, Albertina w Wiedniu, a także w zbiorach Galerii Sztuki „Wozownia”.

Teresa Jakubowska / Stan zagrożenia

16.09 – 9.10

Teresa Jakubowska (ur.1930, Wilno), jedna z najwybitniejszych polskich graficzek, studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, dyplom z grafiki uzyskała w 1953 roku. W latach 1958-1969 związana była z Grupą Toruńską, członkini Międzynarodowego Stowarzyszenia Drzeworytników XYLON. Jest laureatką nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1963) za upowszechnianie kultury na Pomorzu. Wystawiała w kraju i za granicą, m.in. w 1963 roku wraz z Józefem Gielniakiem reprezentowała Polskę na paryskim Biennale Sztuki Młodych. Grafiki Jakubowskiej znajdują się w zbiorach m.in. Muzeum Narodowego w Krakowie, Poznaniu, Szczecinie, Warszawie, Bydgoszczy, w warszawskiej „Zachęcie”, Muzeum Ziemi Złotowskiej, Muzeum Sztuki i Historii w Genewie, Muzeum w Lozannie, także w toruńskiej „Wozowni”. W 2010 roku artystka przekazała w darze dla Muzeum Narodowego we Wrocławiu 20 linorytów odbitych w dużym formacie na bibułce japońskiej (wcześniej eksponowanych tam na wystawie).

Teresa Jakubowska uprawia grafikę artystyczną i rysunek satyryczny – wśród wielu wyróżnień posiada nagrodę dziennikarzy z Międzynarodowej Wystawy Satyry w Moskwie i polską „Brązową Szpilkę” za najlepszy rysunek społeczno-polityczny roku1965. Tematem jej linorytów i drzeworytów najczęściej jest człowiek, sprawy ponadczasowe, zakodowane w znaku graficznym, który pozostawia odbiorcy możliwość subiektywnego odczytu.   

Wystawa w „Wozowni” obejmuje grafikę, wydruki i matryce, a tematyka tych prac w mniejszym lub większym stopniu wiąże się z zagadnieniem wielorako rozumianego zagrożenia.

Marcin Berdyszak/ Obiekty

16.09-9.10

Marcin Berdyszak jest nie tylko cenionym artystą, ale także pedagogiem na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu i animatorem życia artystycznego. Urodzony w 1964 roku w Poznaniu, także w tym mieście studiował w PWSSP (obecnie Uniwesytet Artystyczny) i uzyskał dyplom z malarstwa w pracowni prof. Włodzimierza Dudkowiaka oraz z rzeźby w pracowni prof. Macieja Szańkowskiego.  

Od 1989 roku związany jest z macierzystą uczelnią, pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego i prowadzi pracownię działań przestrzennych na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych oraz zajęcia z warsztatów twórczości edukacyjnej na Wydziale Edukacji Artystycznej. W latach 1999-2002 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Edukacji Artystycznej Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, w latach 2002-08 prorektora ds. studenckich i współpracy z zagranicą, obecnie rektor Uniwersytetu Artystycznego. Prezentował swoją sztukę na wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą, m.in. Finlandii, Niemczech, USA, Meksyku, Słowacji, Japonii, Szwecji.

Zajmuje się sztuką instalacji i obiektu. „Wiele prac Berdyszaka oscyluje wokół problemu zacierania granic między tym, co naturalne, a tym, co sztuczne, między prawdą a iluzją; wskazuje na nieadekwatność dotychczasowych mechanizmów poznania. (…) W swojej sztuce porusza kwestię sztucznie prowokowanych emocji. Zajmują go kulturowe stereotypy, problem unifikacji i konsumpcji właściwych kulturze globalizacji, mechaniczne wartościowanie rzeczywistości, które można by określić jako kulturową tresurę, a wreszcie standaryzacja nie tylko zachowań, ale nawet odczuć.”  (Eulalia Domanowska)

Laboratorium Sztuki 2011. Wielkie mi rzeczy!

Kuratorka: Maria Niemyjska

Michał Moravcik

16.09-3.10
Wystawa Michała Moravcika jest trzecią w cyklu “laboratorium sztuki”. Skoncentrowany jest on w tym roku na operacjach związanych ze skalą w sztuce, w szczególności takich, które oparte są na miniaturyzacji. Słowacki artysta w pracy, którą zaprezentuje w Wozowni podejmie problem relacji własnego ciała z zastaną przestrzenią wystawienniczą. Rozmiar ciała stanie się wartością modelową narzucającą sposób przekształcania przestrzeni.

PERSONA 2011 / Niklaus Troxler/ Plakaty

30.09-30.10

Kurator: Zdzisław Schubert

Wystawy pod wspólną nazwą PERSONA są organizowane w toruńskiej „Wozowni” od 2002 roku, we współpracy z Galerią Plakatu i Designu Muzeum Narodowego w Poznaniu. Prezentują wybitne osobowości światowej sztuki plakatu, których działalność wywarła duży wpływ na kształt dzisiejszego designu. Dotychczas w ramach tego cyklu pokazano twórczość Gȕnthera Kiesera (Niemcy), Istvana Orosza (Węgry), Hansa Hillmanna (Niemcy) i Koichi Sato (Japonia).

Wystawa Niklausa Troxlera, szwajcarskiego dizajnera i muzyka, jest kolejnym pokazem dorobku twórcy o światowej renomie – m.in. znalazł się w gronie dziesięciu największych sław w tej dyscyplinie,  których specjalnie zaprojektowane na tę okazję plakaty anonsowały jubileuszowe 20. Międzynarodowe Biennale Plakatu w Wilanowie. Twórczość Troxlera wyrasta z nurtu plakatu bazującego na kompozycjach typograficznych, który to styl projektowania graficznego (oparty na doświadczeniach z lat 30. XX wieku) został wypracowany w latach 50. XX wieku w Szwajcarii i tam najbardziej dynamicznie (w różnych odmianach w zależności od kreatywności autora) się rozwijał, także dzięki projektom Troxlera – w latach 70. stał się dominującym na świecie stylem graficznym, a jego wpływ trwa do dzisiaj.

Niklaus Troxler urodził się w 1947 roku w Willisau w Szwajcarii. W latach 1963-67 uczył się typografii, studia na Wydziale Projektowania Graficznego w Szkole Sztuk Plastycznych ukończył w 1971 roku. Był krótko dyrektorem artystycznym Hollenstein Creation w Paryżu (1971-72), a w 1973 roku otworzył własne Studio Projektowania Graficznego w Willisau (obok plakatów projektuje okładki płyt, książek, czasopism). Od 1998 roku jest profesorem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania w Stuttgarcie. Od 1966 roku organizuje Jazz Concerts, a od 1975 Jazz Festiwal w Willisau, dla którego co roku sam projektuje plakat. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród, prezentował swoje plakaty na wystawach indywidualnych, m.in. w Nowym Jorku, Paryżu, Berlinie, Tokio, Meksyku, Pekinie, Caracas, Frankfurcie, Warszawie. Jego plakaty można znaleźć w najważniejszych muzeach i kolekcjach prywatnych na świecie.  

EDUKACJA / Spotkania autorskie/ Wykłady/ Inne imprezy

Zajęcia warsztatowe dla dzieci i młodzieży – po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym

(kontakt: Maria Niemyjska, Kazimierz Napiórkowski)