12.10. – 31.10. 2010

 Działalność rzeźbiarską Stanisława Bracha nakreślają dwa czynniki: zainteresowanie człowiekiem i jego światem wewnętrznym oraz użycie materii ceramicznej. Świadomość właściwości strukturalnych różnych gatunków gliny i potencjału kreacyjnego zawartego w tym tworzywie pozwoliła artyście na wytworzenie spójnego, wyrazistego języka plastycznego. Inspiracje i tematy czerpie z różnych obszarów kultury: sięga do Biblii, mitologii oraz różnych aspektów otaczającej rzeczywistości. Nie mniej istotne dla artysty są poszukiwania formalne, które stopniowo doprowadziły do uproszczenia formy prac poprzez rytmizację i geometryzację.

Od około 2005 roku Brach realizuje nowy cykl rzeźbiarski, w którym refleksja artystyczna koncentruje się na przestrzeni. Składają się niego kubiczne, ażurowe „kratownice”, zestawione z pełnymi, syntetycznie ujętymi ludzkimi figurami. Znaczenie dokonanych przez artystę rozstrzygnięć formalnych trafnie opisała Tamara Książek: „W formie objętej zewnętrznym konturem zachodzą procesy, które wyrażają  się w ustawicznej zmienności przenikających się planów przestrzennych zależnie od punktu obserwacji, która jednak nie przeszkadza w samointegracji dokonującej się w granicach wyznaczonych krawędziami. (…) Jednoznaczność odbioru dzieła staje się niemożliwa wobec faktu, iż oto autor w swojej nowej propozycji plastycznej rozwija kilka sposobów konstruowania i dekonstruowania przestrzeni powodując, iż oto otwiera się przed nami Lyotarda „trzecia przestrzeń”, o której filozof mówi, iż jest różna od przestrzeni języka i przestrzeni świata, a jej granica przebiega nie między tym, co realne, a tym, co wyobrażone, lecz między tym, co rozpoznawalne, a tym, co niepoznawalne. Niepoznawalne jawi się więc jako wartość, jest nowym doświadczeniem artysty, ma egzystencjalny i kulturowy wymiar.”